Ας υποθέσουμε ότι μια γειτονική μας χώρα που είναι του χεριού μας, ας πούμε μια φανταστική μικρή χώρα όπως η Βόρεια Μακεδονία, που θεωρεί ότι ολόκληρη η Ελλάδα της ανήκει, πρέπει να εξαφανιστεί και εργάζεται γι’ αυτό, μια ωραία ημέρα παραβιάζει με ενόπλους τα σύνορα. Οι πάνοπλοι κατσαπλιάδες σκοτώνουν μια τετρακοσαριά νέες και νέους που διασκεδάζουν σε ένα υπαίθριο πάρτι, τραυματίζουν άλλους τόσους, βιάζουν και απάγουν όσες και όσους είναι του χεριού τους. Υστερα, αυτοί και άλλοι σαν αυτούς, ξαμολιούνται στα γύρω χωριά, μπαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων κι αρχίζουν να τους πυροβολούν, συχνά ενώ καταγράφουν και δημοσιεύουν τα εγκλήματά τους. Στο τέλος της ημέρας, έχουν σκοτώσει πάνω από χίλιους, έχουν αιχμαλωτίσει τριακόσιους, αλλά συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι έχουν δίκιο επειδή τους έχουμε καταλάβει τα εδάφη που λένε ότι είναι δικά τους.
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στη γαλάζια μας χώρα, η επόμενη μέρα τι θα περιείχε; Θα μαζεύονταν οι ανθρωπιστές της Αριστεράς και, με άλλους ανθρωπιστές του δυτικού μεταμοντερνισμού, θα συζητούσαν για ειρήνη, ύφεση κι αφοπλισμό; Θα σκέπτονταν ότι πρέπει να απαντήσουν, να πάρουν πίσω τους ομήρους τους, αλλά να μην κάνουν και ασύμμετρα χτυπήματα, όχι επειδή υπάρχει φόβος να μας κατηγορήσουν για απανθρωπία αλλά επειδή είμαστε πραγματικοί ανθρωπιστές; Αν υπήρχε κανένα πρωθυπουργικό διάγγελμα ότι η Ελλάδα θα εκδικηθεί κι ότι θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε στρατιωτικά να απελευθερώσει τους ομήρους, θα λέγαμε ότι αυτός ο ηγέτης δεν μας κάνει κι ότι είναι ακροδεξιός, γι’ αυτό μας έχουν οι εχθροί στην μπούκα; Και θα κάναμε διαδηλώσεις να τον ρίξουμε, επειδή είμαστε λαός φιλειρηνικός;
Κι αν, παράλληλα, η γειτονική χώρα σε αυτή που μας επιτέθηκε, κατανοήσει την αδυναμία μας και αρχίσει τις εχθροπραξίες, αρχίσει π.χ. να βομβαρδίζει εδάφη που βρίσκονται στην εμβέλεια του πυροβολικού μας, η απάντησή μας, έπειτα από την απομάκρυνση των κατοίκων στις βομβαρδιζόμενες περιοχές, θα έπρεπε να είναι συμβατή με τον υψηλό ανθρωπιστικό πολιτισμό του κράτους μας; Μήπως να τους στέλναμε λουλούδια; Και την επιτήρηση της αποστολής να την είχαν όλοι αυτοί που, μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, μετατράπηκαν σε πολιτικά πρόσωπα μιας αντικυβερνητικής καταγγελίας;
Τα παραπάνω, ευτυχώς για μας, είναι ένα «what if», μια υπόθεση φαντασίας. Η περιοχή μας είναι νησίδα σταθερότητας σε ένα εύφλεκτο περιβάλλον – επειδή, ευτυχώς, δεν κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή οι παλικαράδες αλλά οι ρεαλιστές, που ξέρουν ότι η άμυνά μας προϋποθέτει πολλαπλές ενέργειες, εξοπλισμούς αλλά και διπλωματική ισχύ, πατριωτικό αίσθημα αλλά και διεθνές κύρος, αποφασιστικότητα αλλά και σεβασμό των συνθηκών.
Ούτως ή άλλως, τα παραπάνω, και ως σενάριο, είναι μη ρεαλιστικά. Αν ήταν η βάση για τηλεοπτική σειρά, θα πάτωνε. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Και μπορεί σήμερα διάφορες δήθεν ευαίσθητες ψυχές να ψέγουν το Ισραήλ για πολλά, εσχάτως και για το ενδεικτικό τεχνολογικής ανωτερότητας σαμποτάζ κατά των υποδομών επικοινωνίας των ανδρών της Χεζμπολάχ και των φίλων τους (όπως ο πρέσβης του Ιράν), αλλά όταν ένας ολοκληρωτικός πόλεμος με θρησκευτικά χαρακτηριστικά στην ουσία αμφισβητεί την ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους, υποχρεώνει το κράτος να βρει τρόπους να αμυνθεί, όπως μπορεί, πλήττοντας αντιπάλους που προφανώς δεν τηρούν κανέναν κανόνα πολέμου και αδιαφορούν για τα ανθρωπιστικά αισθήματα του πλανήτη. Αυτή είναι η πραγματικότητα – και τα ρέστα είναι υποκρισία.