Υποτίθεται ότι ο αλγόριθμός μου είναι ολοδικός μου. Είναι το καταφύγιό μου. Με ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Ξέρει τι ψάχνω, τι βλέπω, τι ακούω, τι τρώω, τι μ’ αρέσει, τι σιχαίνομαι, τι πιστεύω. Ξέρει τους φόβους μου και τις ευαισθησίες μου. Ξέρει ότι δεν αντέχω τον Τραμπ κι ότι λατρεύω τα κόμικς και τη Μαντόνα. Υποτίθεται ότι είναι το πλέγμα ασφαλείας μου. Είναι τόσο καλά δομημένος και εκπαιδευμένος ώστε να μου δείχνει μόνο αυτά που μ’ ενδιαφέρουν. Μοναδικός του στόχος είναι να με κρατάει εκεί: μπροστά στο κινητό, με το δάχτυλο να γλιστράει πάνω κάτω στην οθόνη και τις εικόνες να γλιστρούν πέρα δώθε στα μάτια μου με τις ώρες. Ωσπου να κουράζεται το χέρι μου και να μου πέφτει το κινητό στη μούρη ύστερα από ατελείωτες ώρες ξαπλωτού σκρολαρίσματος.
Αντ’ αυτού τι κάνει; Με βομβαρδίζει με σάχλες. Ανοίγω τα reels του Instagram και δεν ξέρω τι θα πρωτοαντικρίσω. Σκληρά βίντεο από άγρια φύση. Την Cardi B να κουνάει στον αέρα τις – τεραστίων διαστάσεων – νυχάρες της. Ενα βίντεο με μια κινηματογραφική καταδίωξη ενός κακοποιού. Ενα άλλο με ένα μεταλλικό μηχάνημα να θρυμματίζει διάφορα αντικείμενα. Ενα ακόμα με κάποιον να αμολάει γυάλινα βάζα (γεμάτα με διάφορα πράγματα) να κυλήσουν σε σκαλιά μέχρι να σπάσουν. Κι εγώ τα βλέπω. Σκρολάρω, αποθηκεύω, προωθώ σε φίλους. Γελάμε μαζί με σαβούρες.
Και σαν να μην έφτανε αυτή η εθιστική σάχλα, που μοιάζει με τα απαίσια ζαχαρωτά που πουλάγανε στα multiplex σινεμά και ενώ ξέρεις ότι είναι χάλια, τρως όλο και περισσότερα. Αρχίζεις να τα μιμείσαι. Στην παρέα το λεξιλόγιο αλλάζει μέρα τη μέρα. Βρίσκεστε για να αράξετε με μπίρες και κουβέντα και όλο και κάποιος θα πει μια νέα λέξη, μια νέα φράση. Η σαβούρα έχει τη δική της ιδιόλεκτο. Τη μια μέρα θα μιλάς σαν να βγήκες από γκετοποιημένη περιοχή, την άλλη σαν ζαπλουτίδης σελέμπριτι, την άλλη σαν θεία. Η αργκό που περιέχουν τα βιντεάκια ανακυκλώνεται, επανεφευρίσκεται κι εσύ την αφομοιώνεις. Πλέον δεν μπορείς καν να το ακολουθήσεις όλο αυτό. Η αργκό είναι τόση πολλή, έρχεται κατά πάνω σου γνησίως επιταχυνόμενη και εσύ δεν την καταλαβαίνεις. Κάθε μέρα αλλάζει. Δεν μπορείς καν να τη μεταβολίσεις. Κάθε ένας εκτίθεται στην ολόδική του, αλγοριθμικά εξατομικευμένη σαβούρα και πλέον οι σαβούρες σας και το λεξιλόγιό τους δεν συναντιούνται καν.
Τελικά, δεν είναι φίλος μου. Δεν με καταλαβαίνει. Δεν είναι καν τόσο έξυπνος όσο νομίζαμε. Δεν με καθοδηγεί σε ό,τι θέλω, αλλά με προγραμματίζει να κυνηγάω αυτά που νομίζει ότι θα με κρατήσουν κολλημένο. Με μετατρέπει σε μια παραμορφωμένη εκδοχή του εαυτού μου, και όσο περισσότερο προσπαθώ να πιστέψω ότι με γνωρίζει, τόσο πιο ξένος αισθάνομαι. Ο αλγόριθμος μπορεί να ξέρει τι κάνω, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβει ποιος είμαι πραγματικά. Εγω ξέρω ποιος είμαι. Ο αλγόριθμος ξέρει ποιος μπορώ να γίνω.