Το όλο event είναι absolutely free και… τα σκυλιά δεμένα

ΠΡΟΣ αποφυγήν παρεξηγήσεων. Η παρέλαση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου θα γίνει κοντά στο Shrine of Remembrance της Μελβούρνης αλλά όχι στο Shrine.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, η παρέλαση θα γίνει την Κυριακή 23 Μαρτίου μπροστά στο Australian Hellenic War Memorial στο Birdwood Avenue.

ΑΥΤΟ για την ιστορία. Υπενθυμίζεται ότι ο λόγος που μας «έδιωξαν» από το Shrine ήταν τα έκτροπα που προκάλεσαν κάποιοι «Ελληναράδες».

ΠΗΓΑ στο Φεστιβάλ «Αντίποδες», όπως δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και πέρασα καλά. Βρήκα εξαιρετική την Ρένα Μόρφη και απορώ με τη συμπεριφορά κάποιων που καταφεύγουν στο Facebook για την «απαξιώσουν», λέγοντας ότι είναι άγνωστη.

ΕΥΘΥΝΗ γι’ αυτό έχουν και τα παροικιακά ραδιόφωνα που δεν κάνουν γνωστά στην Αυστραλία τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα της Ελλάδας.

ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ αυτές γράφτηκαν την Πέμπτη. Πριν από τις κινητοποιήσεις σε Ελλάδα, Αυστραλία και άλλες χώρες για την τραγωδία στα Τέμπη.

ΑΝ ΕΧΩ «πιάσει» καλά τον σφυγμό της παροικίας μας, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, ξεσηκώθηκε για μια τραγωδία που μας ένωσε όλους, για να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.

Τ.Τ.

ΣΗΜΕΡΑ λέω να το ρίξω λίγο έξω και να το παίξω… μουσικά. Όχι ότι είμαι μουσικός, αλλά να, είχαμε χορούς και μουσικές και άλλα παρόμοια στην παροικία το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και είπα να αμολήσω κι εγώ την αποψάρα μου.

ΛΟΙΠΟΝ, ρε παιδιά, για να μπω και στην ουσία της όλης υπόθεσης, είστε σοβαροί μερικοί και μερικές που σουλατσάρετε εκεί στα μέσα κοινωνικής αποσύνδεσης (συγγνώμη κοινωνικής δικτύωσης ήθελα να πω)…;

ΕΙΣΤΕ σοβαροί/ές που κριτικάρετε τραγουδίστριες και τραγουδιστές; Μιλάω για μερικούς και μερικές, συμπάροικους και συμπαροικοπούλες, που ξεσπάθωσαν κατά της επίσημης καλεσμένης του Φεστιβάλ«Αντίποδες» Ρένας Μόρφη.

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ, είναι Φεστιβάλ «Αντίποδες» και επ’ ουδενί το Φεστιβάλ των… Αντιπόδων. Μέγα γραμματικό λάθος. Στο κάτω-κάτω δεν υπήρχαν κάποιοι που τους έλεγαν Αντίποδες και είχαν το δικό τους Φεστιβάλ, ε;

ΓΙΑ να επανέλθουμε στην κυρία Μόρφη, να πούμε ότι είναι μια νέα καλλιτέχνιδα, όμορφη, σεμνή, με ελάχιστες, έως τώρα, δουλειές στο ενεργητικό της μεν, αλλά και με την εκπομπή «Μουσικό Κουτί» στην τηλεόραση της ΕΡΤ, που την παρουσίαζε με τον Νίκο Πορτοκάλογλου δε…

ΜΙΑ πολύ καλή εκπομπή, την εποχή της πανδημίας, από την οποία παρέλασαν αρκετά παλιά, νέα και αναδυόμενα αστέρια από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής και με μια ορχήστρα που αποτελείτο από τους καλύτερους μουσικούς που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στο ελλαδικό τραγουδιστικό στερέωμα.

ΔΥΟ από αυτούς τους εκπληκτικούς μουσικάντηδες ήταν στο σχήμα που συνόδευσε την Ρένα Μόρφη στη Μελβούρνη και στο Ελληνικό Φεστιβάλ Σίδνεϊ (που αυτό δεν ονομάζεται… των Αντιπόδων).

ΩΣΤΟΣΟ, καταλαβαίνω την απογοήτευση μερικών που η Ελληνική Κοινότητα δεν τους έκανε φέτος το χατήρι να φέρει έναν ή μια πιο… σκυλέ καλλιτέχνη και το έριξαν στους θρήνους και τους αναθεματισμούς.

ΕΤΣΙ λοιπόν την Ρένα Μόρφη «… δεν την ξέρει ούτε η μάνα της», «… παίζει στην Γ’ Εθνική..» (καλά, για ομάδα μιλάμε ή για καλλιτέχνες;) «… αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών» (ποιος τις θέτει αυτές τος προσδοκίες;) και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

ΠΑΙΔΙΑ, αράξτε… Η Κοινότητα απευθύνεται στους ιθύνοντες στην γενέτειρα κάθε χρόνο για να φέρει τον κεντρικό τραγουδιστή στο Φεστιβάλ και έρχεται αυτός ή αυτή που είναι διαθέσιμος/η και γίνεται και μια σχετική συμφωνία.

ΕΠΙΣΗΣ, κανείς δεν υποχρέωσε κανέναν να πάει να δει την Ρένα Μόρφη. Το όλο event είναι absolutely free και… τα σκυλιά δεμένα.

ΑΜΑ θέλετε πηγαίνετε, άμα δεν θέλετε δεν πηγαίνετε. Δεν θα σας κρεμάσει κανείς το κουτάλι. Οπότε, κάθε τέτοια «κριτική» και κάθε τέτοια παραίνεση είναι άκυρη εν τη γενέσει της, έχει αποτύχει πριν καν ακόμα ειπωθεί.

ΑΛΛΩΣΤΕ, αυτή εδώ η χώρα βρίθει οργανωτών και… influencers (άσχετα από το αν βλέπουμε κάτι το χειροπιαστό από όλους αυτούς…). Αν κάποιος/α θέλει να οργανώσει ένα δικό του φεστιβάλ μπορεί να το κάνει (αρκεί να πληρεί και κάποιους όρους), δεν τρέχει κάστανο.

ΛΕΓΟΝΤΑΣ όλα τούτα και για να μην παρεξηγηθώ, να πω ότι εγώ δεν είμαι… Μορφικός, δηλαδή οπαδός της Ρένας Μόρφη. Άσε που ούτε καν στάθηκα να την δω να λικνίζεται στην εξέδρα του μεγαλύτερου Φεστιβάλ της Ελληνικής Διασποράς παγκοσμίως και προτίμησα να πάρω τα κουβαδάκια μου και να πάω σε άλλη παραλία.

ΕΙΠΩΘΗΚΕ, ωστόσο, από μερικούς ότι η Ρένα Μόρφη παρουσίασε μερικά διαχρονικά και παραδοσιακά τραγούδια αλλοιωμένα… Συγγνώμη, αλλά -αν και εγώ μουσικός δεν είμαι όπως είπα- εντούτοις, έχω μια άποψη γι’ αυτό που λέμε παραδοσιακή μουσική.

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ παραδοσιακή μουσική δεν μπορεί να είναι η συνεχής και παντοτινή επανάληψη των ίδιων και των ίδιων ακουσμάτων, στη βάση του «είν’ αυτό το ντούπου ντούπου πού ‘χουν οι Bee Gees» που τραγουδούσε κάποτε ο μακαρίτης Κηλαηδόνης.

Ο ΓΝΩΣΤΟΣ Ψαραντώνης -παππούς των Ξυλούρηδων (Νίκου, Αντώνη και Απολλωνίας) που εμφανίστηκαν στα Φεστιβάλ «Αντίποδες» και Σίδνεϊ- σε όσες συνεντεύξεις έχει δώσει έχει πει ότι η μουσική είναι μια αέναη διαδικασία και όχι «… ένα πράγμα από εδώ εκεί και ξανά πίσω…».

Η ΜΟΥΣΙΚΗ, όπως και τα άλλα είδη τέχνης (λογοτεχνία, εικαστικά κ.ά.) εξελίσσεται με βάση τις εκάστοτε κοινωνικές και άλλες συνθήκες, εδώ, εκεί, τώρα και πάντα. Είναι δημιούργημα της καθημερινής ζωής και όπως αυτή εξελίσσεται και δεν μένει η ίδια έτσι και η μουσική.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ, όπως και τα άλλα είδη τέχνης, είναι μια συνεχής διαδικασία στοχασμού, σύνθεσης και δημιουργίας, μια συνεχής ανανέωση, δεν μπορείν να μένει αναλλοίωτη σε καμιά κοινωνική η άλλη συνθήκη. Το αντίθετο θα ήταν οπισθοδρόμηση, τρέλα και ανία. Πρέπει να ανανεώνεται για να προχωράει, δεν υπάρχει καμιά άλλη λειτουργία να επιτελέσει.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ και πέρα από την κατάρτιση του κάθε μουσικού, όποιο είδος και αν υπηρετεί, τον βασικό ρόλο παίζουν τα βιώματα, η δεξιοτεχνία, η δύναμη της έμπνευσης και η φαντασία του.

ΟΜΩΣ τον τελικό λόγο τον έχει πάντοτε η ομάδα, το συγκρότημα, η μπάντα. Το σύνολο αυτό είναι που θα εκτιμήσει και θα απορρίψει ή θα υιοθετήσει ως «δικό της» το αποτέλεσμα και θα επιβραβεύσει τον οργανοπαίκτη, ως ένα «εξειδικευμένο μέλος» της, θα του απονείμει τον τίτλο και τις τιμές του επαγγελματία δεξιοτέχνη, αναγνωρίζοντας παράλληλα και την προσωπική του σφραγίδα.

ΘΑ ΕΛΕΓΞΕΙ και θα επιβεβαιώσει τη σύνδεσή του με τη λεγόμενη «παράδοση», δηλαδή την πιστότητα του ύφους και του ήθους ως προς τα αισθητικά και λειτουργικά πρότυπα που η κοινωνία έχει αποδεχθεί και οριοθετήσει.

ΕΤΣΙ, το «συλλογικό αίσθημα» δικαιούται, ανά πάσα στιγμή, επεμβαίνει, επαναφέροντας στην τάξη τον οργανοπαίκτη που, παρασυρμένος από τον προσωπικό του οίστρο, σε συνδυασμό ίσως και με «ξένες» επιδράσεις, παραβιάζει τους βασικούς κανόνες που θέτει η παράδοσή του.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, λοιπόν -για να αντιγράψουμε τον μουσικολόγο, ερευνητή και πανεπιστημιακό Λάμπρο Λιάβα (ίσως τον ξέρετε από τη σειρά των εκπομπών «Το αλάτι της γης» στην ΕΡΤ)- μπορεί να στηρίζεται στην επανάληψη, που υπονοεί κάποια στερεοτυπία, όμως, αντιθέτως απ΄ ό,τι πιστεύεται, δεν είναι κάτι το συντηρητικό και αμετακίνητο. Μέσα από τη σοφή διαδικασία του αυτοσχεδιασμού εξασφαλίζει την αργή, αλλά ακατάπαυστη ανανέωσή της.

ΓΙΑΤΙ, αν και έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε την πρωτοτυπία με τον ενσυνείδητο νεωτερισμό, την εσκεμμένη ρήξη με το παρελθόν, αντίθετα, στην προφορική παράδοση η ανανέωση όχι μόνο δεν είναι το αντίθετο της συντήρησης αλλά την προϋποθέτει. Αφού τίποτε δεν μπορεί εδώ ν’ ανανεωθεί αν δεν έχει προηγουμένως παραδοθεί, αν δεν έχει συντηρηθεί χάρη σε μιαν αδιάκοπη σειρά παραδόσεων.

ΑΛΛΑ και αντίστροφα: η συντήρηση προϋποθέτει την ανανέωση, αφού τίποτε δεν μπορεί να συντηρηθεί αν δεν ξαναζωντανέψει για μιαν ακόμα φορά σε ένα άλλο στόμα, σε έναν άλλο λόγο, σε μιαν άλλη ερμηνεία.

ΙΣΩΣ γι’ αυτό και ο Ίγκορ Στραβίνσκι, ο μεγάλος επαναστάτης της μουσικής του 20ού αιώνα, υπενθυμίζει στη Μουσική Ποιητική του τη φράση του G. K. Chesterton ότι η επανάσταση, με τη σωστή σημασία της λέξης, είναι η κίνηση ενός αντικειμένου που διαγράφει μια κλειστή καμπύλη, έτσι ώστε να ξαναγυρνάει πάντα στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, τονίζει ο Στραβίνσκι, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη συνήθεια, ακόμα και από μια εξαιρετική συνήθεια. Γιατί η συνήθεια είναι εξ ορισμού ένα ασυνείδητο απόκτημα το οποίο τείνει να γίνεται μηχανικό, ενώ η παράδοση είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής και σκόπιμης αποδοχής.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ παράδοση δεν έχει σχέση με τα λείψανα ενός παρελθόντος που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Είναι μια ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει και διαπλάθει το παρόν. Υπό αυτήν την έννοια επαληθεύεται η χαριτωμένη παραδοξολογία πως ό,τι δεν είναι παράδοση είναι… κοινοτυπία.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ προϋποθέτει την πραγματικότητα της έννοιας: διάρκεια. Μοιάζει με ένα κειμήλιο, μια κληρονομιά που την παίρνει κανείς υπό τον όρο να την κάνει να καρποφορήσει πριν την παραδώσει στους απογόνους του.

ΑΡΑ, μην κουνάτε το δάχτυλο στην κάθε Ρένα Μόρφη και τους μουσικούς της που «πειράζουν» τα λαϊκά και παραδοσιακά άσματα. Το κάνουν ακριβώς για να συμβάλουν στη διαιώνισή τους.

Δ.Τ.

The post Το όλο event είναι absolutely free και… τα σκυλιά δεμένα appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.