Το αστείο κράτησε πολύ. Τόσο πολύ που δεν προκαλεί πλέον γέλιο. Το αντίθετο. Εμένα τουλάχιστον μου προκαλεί θλίψη. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο βλέπουμε, σε ζωντανή σύνδεση, τον εκπεσμό της πολιτικής ζωής σε ένα σόου με έντονα στοιχεία τηλεοπτικού ριάλιτι. Και μάλιστα της περασμένης, μην πω της προπερασμένης, δεκαετίας. Ξεπερασμένα σχήματα που ορθώθηκαν και επικοινωνήθηκαν ως πρωτότυπες λύσεις.
Πριν από δεκατέσσερις μήνες μπούκαρε στη δημόσια ζωή ο Στέφανος Κασσελάκης. Το «διαβατήριό» του, που δεν είχε απολύτως καμία πολιτική σφραγίδα, ήταν η εντυπωσιακή του εμφάνιση – ακόμα και σε ταινία θα ήταν too much ένας τόσο όμορφος ηθοποιός στον ρόλο κάποιου μαχητικού πολιτικού (ακόμα και ο Λίαμ Νίσον που υποδύθηκε τον Μάικλ Κόλινς δεν ήταν σαν τον Στέφανο). Επιπλέον, μας σύστησε εξαρχής τον σύντροφό του, κάπως σαν διαπιστευτήρια ειλικρίνειας και διαφάνειας της προσωπικής του ζωής. Φτάνουν όμως αυτά; Για έναν ηθοποιό, ένα μοντέλο, έναν παρουσιαστή φτάνουν και παραφτάνουν. Για κάποιον που διεκδικεί την πρωθυπουργία της Ελλάδας όμως όχι. Μόνο με αυτά είναι πιο γυμνός και από τον βασιλιά στο παραμύθι του Αντερσεν και μου κάνει εντύπωση ότι, επί έναν χρόνο, ουδείς από τους εναπομείναντες στο κόμμα διατράνωσε τη γύμνια του βασιλιά τους. Και μιλάμε, υποτίθεται, για εκπαιδευμένους πολιτικούς. Δεν είδαν από την αρχή ότι το παλικάρι είχε έναν ναρκισσισμό, έναν εγωκεντρισμό και μια αυτοαναφορικότητα που «τρυπούσε» το γυαλί; Εμείς δηλαδή πώς το είδαμε;
Ναι, ξέρω, ήταν η απελπισία της κατάρρευσης μετά το σοκ των εκλογών του 2023. Δεν νομίζω όμως ότι η απελπισία μπορεί να αποτελεί δικαιολογητικό για τα στελέχη ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία της χώρας. Η απελπισία μπορεί να θολώσει τη δική μου κρίση που, τουλάχιστον, επηρεάζει τη δική μου ζωή, όχι τη ζωή της χώρας – και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι βασικότατος ρόλος στο «έργο», δεν είναι κομπάρσος. Ούτε ένας λοιπόν δεν κατάλαβε ότι το παλικάρι ήρθε εδώ για να ζήσει το δικό του όνειρο; Και αν ναι, γιατί δεν «σκούντησε» όλο το κόμμα; Πώς κατέφυγαν σε εκλογή αρχηγού από τη βάση με έναν τόσο φωτογενή υποψήφιο; Δεν υπολόγισαν ότι θα τους «έπαιρνε τα σώβρακα»; Δεν σκέφτηκαν ότι θα φούσκωναν ακόμα περισσότερο τα μυαλά του μόλις αποκτούσε εξουσία; Δεν μπορούσαν να βρουν από την αρχή κάποια δεοντολογικά αναχώματα ώστε να βάλουν κόφτη στην ξέφρενη πορεία προς τον κολοφώνα της δόξας του; Δεν είδαν τον απόλυτο εγωισμό στο μάτι του; Θα γίνω μονότονη αλλά θα ξαναρωτήσω. Εμείς πώς τον είδαμε;
Τώρα πια είναι αργά. Η προσπάθεια να μπλοκάρουν τη συμμετοχή του στις εκλογές με πρόσχημα το πόθεν έσχες θα ήταν γελοία όταν οι ίδιοι τον περασμένο Μάιο αποθέωναν το μπακαλόχαρτο που παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη. Και κυρίως, μια αντιδημοκρατική τακτική που θυμίζει άλλα καθεστώτα. Ας πρόσεχαν, διότι πλέον η οδοντόπαστα δεν ξαναμπαίνει στο σωληνάριο. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη. Ο Κασσελάκης θα διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος και κάτι μου λέει ότι θα ξαναβγεί. Κι εκείνοι θα πρέπει να αποχωρήσουν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί με έναν τρόπο που θα παραπέμπει στη διάσπαση του ατόμου. Τι να κάνουμε; Τα λάθη στην πολιτική πληρώνονται. Εδώ το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε λάθη άλλων.