Μοιάζει σαν να έχει πέσει σύνθημα να λένε όλοι τα ίδια: «Είναι πολλοί οι αγώνες και κινδυνεύει η υγεία των ποδοσφαιριστών». Η μόνιμη επωδός παικτών και προπονητών στις δηλώσεις τους πριν από τους αγώνες τις δέκα τελευταίες ημέρες. Απειλούν με απεργίες, κινητοποιήσεις, τα συνδικάτα τους υποβάλλουν μηνύσεις σε FIFA και UEFA και γενικώς σηκώνουν κουρνιαχτό. Ο Τύπος πέφτει στην παγίδα τους, όπως συχνά συμβαίνει, και συνδέει και τον παραμικρό τραυματισμό με τις καταγγελίες τους.
Αφού λοιπόν πετούν το γάντι πρέπει να το σηκώσουμε. Θα επικαλεστούμε τους αμείλικτους αριθμούς για να αποκαλύψουμε το μέγεθος της υποκρισίας των ποδοσφαιριστών και των προπονητών. Τη σεζόν 2013/14 η μέση ετήσια αμοιβή των ποδοσφαιριστών της Μάντσεστερ Σίτι ήταν 4.069.714 στερλίνες, περίπου 4,9 εκατ. ευρώ. Ο αριθμός των αγώνων που έδωσε η ομάδα εκείνη τη σεζόν ήταν 57.
Δέκα χρόνια αργότερα (2023/24) η μέση ετήσια αμοιβή των ποδοσφαιριστών της Μάντσεστερ Σίτι έφτασε τα 7.764.000 στερλίνες, περίπου 9,3 εκατ. ευρώ. Σε μια δεκαετία οι έτσι κι αλλιώς ακριβοπληρωμένοι παίκτες των Πολιτών έλαβαν αύξηση 90,78%. Μάλλον γιατί ακρίβυνε το φυσικό αέριο και το ρεύμα. Πόσους αγώνες έδωσαν πέρυσι οι παίκτες του Γκουαρντιόλα; Μόλις 59, δύο περισσότερους σε σχέση με το προ δεκαετίας καλαντάρι παρά το γεγονός ότι συμμετείχαν στο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Ουσιαστικά η επιβάρυνση ήταν σχεδόν μηδενική.
Στην πρώτη του σεζόν στη Μάντσεστερ Σίτι (2015/16) ο Κέβιν Ντε Μπρόινε αμειβόταν ετησίως με 7,8 εκατ. στερλίνες, περίπου 9,35 εκατ. ευρώ. Σήμερα λαμβάνει 20,8 εκατ. στερλίνες, περίπου 25 εκατ. ευρώ, μια αύξηση της τάξης του 166,7%.
Οι σύλλογοι με τη σειρά τους που πληρώνουν αυτά τα συμβόλαια, δέχονται τεράστιες πιέσεις από τις αρμόδιες ποδοσφαιρικές Αρχές για να παραμένουν εντός πλαισίου της νομιμότητας οι δαπάνες τους κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή με βαριές τιμωρίες, ενώ ταυτόχρονα δεν τολμούν να αυξήσουν τις τιμές των εισιτηρίων γιατί αντιδρούν οι φίλαθλοι. Ακόμα και στην περίοδο του κορωνοϊού, όταν μπήκε λουκέτο στα γήπεδα, οι ακριβοπληρωμένοι άσοι συνέχισαν να απολαμβάνουν τη ροή του χρήματος προς τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Πώς θα μπορέσουν λοιπόν να καλύψουν οι σύλλογοι την απληστία των παικτών αν δεν αλλάξουν τα format των διοργανώσεων ώστε να αποφέρουν περισσότερα έσοδα τα οποία εντέλει καταλήγουν στις τσέπες αυτών που διαμαρτύρονται; Οσον αφορά τον ευαίσθητο τομέα της υγείας των παικτών, οι κανονισμοί επιτρέπουν πλέον πέντε αλλαγές, δηλαδή τη μισή ομάδα. Τα ρόστερ των συλλόγων έχουν τέτοιο βάθος ώστε οι ομάδες μπορούν να χρησιμοποιούν σε κάθε αγωνιστική ακόμα και διαφορετική ενδεκάδα κάτι που δεν συνέβαινε πριν από τριάντα, σαράντα χρόνια, τότε που ο Κένι Νταλγκλίς έπαιζε 70 παιχνίδια και δεν έβγαζε άχνα. Καλή η υποκρισία, αλλά να μπει και ένα όριο.