Η συνεχής επίκληση της «πολιτικής σταθερότητας» έχει αρχίσει να θυμίζει κάτι το μεταφυσικό, σαν μαγικό μαντζούνι διά πάσα νόσο. Εχουμε ακρίβεια; Ναι, αλλά προηγείται η σταθερότητα. Θεσμικά πάμε από το κακό στο χειρότερο; Ναι, αλλά προτιμότερη η σταθερότητα. Αναρωτιέται κανείς τι γίνεται με τα εθνικά; Υπέρ πάντων η σταθερότητα. Η οποία είναι, ασφαλώς, πάντοτε προσωποποιημένη στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τόσο που είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει εμφανιστεί ακόμη κάποιος πρόθυμος κυβερνητικός να το πάει ένα βήμα παραπέρα, προτείνοντας ίσως αυτή την ταλαιπωρία με τις εκλογές να την ξανασκεφτούμε. Να μην τρέχουμε κιόλας. Γιατί να χαλάμε, άλλωστε, τη σταθερότητα;