Το γραφείο του Αντώνη Λυμπέρη στο Κορωπί είναι, ακόμα και σήμερα που δεν υπάρχει, το πιο εντυπωσιακό που έχω επισκεφθεί. Με έργα τέχνης, τόσο καλόγουστο, που δεν ήθελες να φύγεις από εκεί μέσα. Ομως εγώ δεν βρισκόμουν εκεί για καλό. Εργαζόμουν σε ραδιόφωνο του Λυμπέρη και όταν, το 2012, ο όμιλός του βρέθηκε στη δίνη της κρίσης, του έστειλα ένα email ρωτώντας τον τι σκοπεύει να κάνει με τον σταθμό. Μου απάντησε ζητώντας να πάω στο γραφείο του. Είχαμε μία συναισθηματική κουβέντα με έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να σώσει κάτι από αυτά που έφτιαξε. Δεν τα κατάφερε, τον κατάπιε η κρίση. Ο Λυμπέρης, εκτός από πρωτοπόρος, ήταν καλός εργοδότης. Στα ’90ς ένα κομμάτι στο Status πλήρωνε όσο ένας μισθός σε εφημερίδα. Αλλο σύμπαν, άλλη εποχή. Καλό του ταξίδι.