Φθάνοντας στην Αυστραλία στο νου μου, για μεγάλο διάστημα, κυριαρχούσε η σκέψη «θα μείνω μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών και άντε ένα δυο χρόνια παραπάνω, για την απόκτηση εμπειρίας και μετά επιστροφή στα πάτρια». Αυτό ήταν το σχέδιο. Η ζωή, όμως, άλλα επιφυλάσσει…
Το διάστημα από το Γενάρη του 1970, που έφθασα στο Σίδνεϊ, μέχρι τα μέσα του 1975 όπου, μετά τις σπουδές μου, η είσοδος μου στη δημοσιογραφία είχε εδραιωθεί, πέρασε σαν αστραπή.
Στο μεταξύ είχα γνωριστεί με τη μέλλουσα σύζυγό μου και συνάδελφο, Τζόαν Πραττ (Παναρέτου). Ο δεσμός εξελίχθηκε σε γάμο, γεγονός που με «έδεσε» περισσότερο στην Αυστραλία.
Ακολούθησε η άφιξη του γιου μας, το 1978, που ήταν αποφασιστικός παράγοντας για την άρδην αλλαγή σχεδίων.
Τώρα προτεραιότητα είχε ο υιός. Τα πάντα στριφογύριζαν γύρω από αυτόν.
Τα σχέδια επιστροφής μπορούσαν να περιμένουν. Και περίμεναν πολύ. Πάνω από 40 χρόνια!
Βέβαια μέσα σε αυτά τα χρόνια έγιναν οικογενειακές πια επισκέψεις στην Ελλάδα. Ήταν κάτι που με τόνωνε πολιτιστικά, με αναζωογονούσε ψυχικά και μού έδινε δύναμη να συνεχίσω την πορεία μου στο μονοπάτι της ζωής.
Ένα από αυτά τα ταξίδια είχε και… θεραπευτικές επεκτάσεις. Ήταν χειμώνας. Πλησίαζαν Χριστούγεννα του 1984 όταν στην Αθήνα προσβλήθηκα από μια πνευμονική ίωση που με ταλαιπώρησε για πάνω από 10 μέρες. Η ταλαιπωρία αυτή είχε, όμως, και ευεργετικές… παρενέργειες. Παρότι ήμουνα μανιώδης καπνιστής, στη διάρκεια αυτών των ημερών δεν κάπνισα ούτε ένα τσιγάρο γιατί απλά δεν το επέτρεπε το ταλαιπωρημένο αναπνευστικό μου σύστημα! Το ίδιο συνέβη, χωρίς να το καταλάβω, και τις δύο τρεις πρώτες μέρες της πλήρους ανάρρωσής μου! Να τονίσω ότι δεν είχα κανένα σύμπτωμα στέρησης. Έτσι η απόφαση να το κόψω μαχαίρι ήταν εύκολη. Ο θέληση είχε νικήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Τα χρόνια πέρασαν, κάναμε και αρκετές άλλες επισκέψεις στην πατρίδα.
Ο γιος μας τελείωσε τις σπουδές του και πήρε το δικό του δρόμο.
Στις αρχές του 2000 αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια να φτιάξουμε ένα δικό μας σπίτι στην πατρίδα και συγκεκριμένα στον τόπο καταγωγής μου, την Κεφαλονιά, κάτι που θα συνέβαλε στην αύξηση των επισκέψεων μας στα πάτρια και πιθανόν θα άνοιγε το δρόμο για μόνιμη επιστροφή.
Σχέδια, σχέδια, σχέδια…
Τα σχέδια είναι παιδιά των ονείρων που δυστυχώς δεν πραγματοποιούνται πάντα. Πολλές φορές γκρεμίζονται από τα αναπάντεχα ρίχτερ της ζωής.
Έφυγε απρόσμενα για την απέναντι όχθη, η σύζυγός μου.
Το πλήγμα δυσβάσταχτο. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τα σχέδια παράμεναν απλά σχέδια σε κάποιο ξεχασμένο χρονοντούλαπο. Η ζωή τραβούσε το δρόμο της αλλά ο νόστος συνέχιζε τα παιγνίδια του στον ψυχικό μου κόσμο.
Ακολούθησε η γνωριμία με τη δεύτερη σύζυγό μου, τη Νάταλη.
Η Αυστραλία μου είχε προσφέρει πολλά και της είμαι ευγνώμων, η νοσταλγία, όμως, για τα πάτρια δεν καταλάγιαζε! Έτσι τα σχέδια για επιστροφή στον τόπο που είδα το φως της ζωής ξανάρθαν στο προσκήνιο και πήραν σάρκα και οστά το 2010.
Ήξερα ότι επιστρέφοντας θα αποχωριζόμουνα προσφιλή και αγαπημένα πρόσωπα και λατρεμένους τόπους.
Με την επιστροφή η νοσταλγία για την Ελλάδα μετατράπηκε σε νοσταλγία για την Αυστραλία. Ο νόστος είχε αντιστραφεί. Αυτό, όμως, είναι το τίμημα το οποίο πληρώνει ο μετανάστης που είναι καταδικασμένος να ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους.
The post Ανάμεσα σε δύο κόσμους… – 2 appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.