Η επίθεση με μολότοφ έξω από το σπίτι της προέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννας Κλάπα – Χριστοδουλέα είναι μια στιγμή οριακή. Για το αίσθημα ασφάλειας σε μια ευνομούμενη πολιτεία, για τα «ριζοσπαστικά» – και καλά – μηνύματα απ’ όπου κι αν προέρχονται, αλλά και για τη σχέση μας με τους ανθρώπους που καλούνται καθημερινά να διασφαλίσουν τη δημόσια τάξη (ας μην το ξεχνάμε: στο νοσοκομείο κατέληξε ένας επαγγελματίας που σε άλλες περιπτώσεις αποκαλείται ελαφρά τη καρδία «μπάτσος» από κάποια παρέα που κάνει κριτική – ακόμη και αν δεν έχουμε κατασταλάξει ότι ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 στόχος των κουκουλοφόρων). Η αναζήτηση των δραστών είναι το ένα σκέλος της εξίσωσης για να μη γενικευτεί η εντύπωση ανασφάλειας, που συνήθως ακολουθεί αντίστοιχα περιστατικά και διογκώνει την αίσθηση ότι ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Δημοκρατία. Το άλλο είναι η προληπτική οργάνωση για να ικανοποιηθεί το αίτημα της κοινωνίας σχετικά με την ασφάλεια. Ακόμη και αν χρειάζεται προσαρμογή επιχειρησιακού πλάνου ή αυτοκριτική στον χώρο της Αστυνομίας και της πολιτικής ηγεσίας. Το φαινόμενο είναι τόσο πολυπαραγοντικό ώστε να αποκλείει την απόδοση ευθυνών σε έναν μόνο άνθρωπο (υπουργό, διευθυντή Ασφάλειας, αστυνομικό). Είναι όμως και επείγουσα η ανάγκη να απαντηθεί η απειλή της βίας, που ανήκει στην Ελλάδα
της – πολλαπλής – κρίσης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΥΛΓΕΡΙΔΗΣ