Μπερδεύτηκα με τα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Ο πολύς κόσμος θεωρεί πως η όλη κινητικότητα θα καταλήξει σε ένα είδος νέας ενιαίας έκφρασης. Αν ρωτήσεις σήμερα τον κάθε πρωταγωνιστή ή ενδιαφερόμενο της υπόθεσης θα λάβεις διαφορετική απάντηση. Αν επιμείνεις με το «πώς θα γίνει;», εκεί είναι που δεν θα λάβεις σαφείς απαντήσεις. Κι αυτό αφού η συζήτηση, μαζί με τις εκατέρωθεν βολές, αντιθέσεις, ρεβανσισμούς, βερμπαλισμούς, φιλοδοξίες, ανιδιοτέλειες και μικρομεγαλισμούς, κινείται σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο είναι εντός κομματικών τειχών. Βασικά εντός ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Εδώ είναι κάπως αλληλένδετα τα πράγματα αφού οι σημερινές ηγεσίες είναι ταυτόχρονα και φορείς της αυτοτέλειας των δύο χώρων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει εσωτερική αμφισβήτηση, όχι όμως οργανωμένη. Περισσότερο εδώ παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση την απόλυτη αλλαγή του κόμματος υπό το ραβδί Κασσελάκη παρά μια ακτινωτή εσωκομματική λειτουργία, την ίδια ώρα που πάντα ζητούμενο είναι τα καθήκοντα του θεσμικού ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο ΠΑΣΟΚ που υπάρχει αμφισβήτηση της ηγεσίας προφανώς θα γίνουν διαδικασίες για νέα εκλογή από τη βάση. Μια συζήτηση που έθεσε η σημερινή εσωτερική αντιπολίτευση στον Ανδρουλάκη και με ευθύνη της θα εκπέσει στα απρόσωπα και όχι στην πυξίδα του χώρου (αυτό λέγεται εσωστρέφεια). Μια τρίτη συζήτηση που γίνεται από μια άτυπη ομάδα προσώπων και που θέλει ένα είδος ένωσης των χώρων ή νέο φορέα, προφανώς ετεροκαθορίζεται από τις διεργασίες των δύο κομμάτων. Ακόμη και η ένωση εγείρει ερωτήματα για το πώς θα γίνει αν γίνει. Με κοινή εκλογική λίστα; Με διάλυση των δύο κομμάτων; Με συστέγαση των δύο χώρων κάτω από μια ομπρέλα παράταξης; Με μια συνομοσπονδία δυνάμεων υπό ένα πρόσωπο; Ολα αυτά απαντούν στο «πώς».
Δεν είναι όμως επαρκή για να χαραχθεί οδικός χάρτης και βήμα βήμα σχέδιο – που προφανώς θα θέλει ενιαίο κέντρο διαβούλευσης και απόφασης. Αν πάλι ορισμένοι νομίζουν πως θα ενωθούν οι βάσεις των δύο κομμάτων και μερικών ακόμη, μάλλον τους έχουμε δυσάρεστα νέα. Σήμερα, παρότι ο χώρος έχει εξελίξεις και παράγει πολιτική ατζέντα καθημερινά, η πολυκατοικία παραμένει ως έχει και τα διαμερίσματα κλειστά και απομονωμένα. Προφανώς δίαυλοι υπάρχουν αλλά όσα περιγράψαμε απαιτούν βήματα καθαρά, κυρίως ως προς τους πολίτες, και όχι μαθητευόμενους μάγους στην πλάτη ενός ταλαιπωρημένου κόσμου.
Σήμερα είμαστε σε μια φάση που περισσότερο έχουμε προσομοιώσεις κουβέντας, παρά μια τομή που θα επιταχύνει τις εξελίξεις. Το απόλυτα επικίνδυνο είναι να νομίζουν ορισμένοι πως τα δύο κόμματα είναι βαρίδια σε μια δυναμική που αναπτύσσει ο χώρος. Ή να θεωρούν πως οι δύο σημερινές ηγεσίες των δύο κομμάτων είναι εμπόδια για να βρεθούν στην ίδια ΚΟ η Μιλένα Αποστολάκη και ο Παύλος Πολάκης (απλό παράδειγμα). Το «πώς θα γίνει;» αναζητείται.