– Πάμε, ρε, να βοηθήσουμε τα παιδιά και να βγάλουμε την «Αυγή της Κυριακής» σε μικρό σχήμα.
– Κάθε Σάββατο;
– Κάθε Σάββατο.
– Και πότε θα ξεκουραζόμαστε;
– Για λίγες βδομάδες θα το κάνουμε. Και μετά θα φύγουμε.
***
Και πήγαμε. Εκεί γνώρισα τον Θόδωρο (Μιχόπουλο). Τον Γιώργο (Μπράμο). Τον Σοφιανό (Χρυσοστομίδη). Τον Βασιλάκη (Κωνσταντινίδη). Τον Γρηγόρη (Γιάνναρο). Εκεί γνώρισα τον Μιχάλη (Παπαγιαννάκη). Και τον Λεωνίδα (Κύρκο).
Οχι, δεν κάνω προσκλητήριο νεκρών. Προσκλητήριο μνήμης κάνω. Με τους ανθρώπους που δούλεψα για να εκσυγχρονίσουμε και να ανανεώσουμε μια εφημερίδα. Την εφημερίδα της Αριστεράς με το ανθρώπινο πρόσωπο.
Σύντροφοι, κερδίσαμε τότε.
***
Λίγα χρόνια μετά, η εφημερίδα έγραψε «ω έλατο, ω έλατο, ωραία που αρπάζεις. Η Βουλή απέχει μόνο ένα ντου». Η πρωινή εφημερίδα της Αριστεράς στήριξε τον Πάνο Καμμένο. Διαπόμπευσε έναν ανώτατο δικαστικό γιατί πίστευε ότι δεν θα ψηφίσει τον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Αποκήρυξε την Ευρώπη…
Συνάδελφοι, χάσατε.
***
Προχθές η καθημερινή έκδοση της «Αυγής» έκλεισε. Το αποφάσισαν η μηδενική κυκλοφορία, τα άθλια οικονομικά του κόμματος και η νέα ηγεσία.
Συνάδελφοι, χάσαμε οριστικά.