Παρέλαση κάνουν στα κανάλια οι επαγγελματίες «πασοκολόγοι», οι οποίοι προφητεύουν ακατάπαυστα, για το τι χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να γίνει κόμμα εξουσίας. Πλην όμως, ως άνθρωποι που έχουν ξεχαστεί στο παρελθόν, επαναλαμβάνουν τα αρχαία κομματικά στερεότυπα. Τα οποία, άδεια από κάθε νόημα, προορίζονται να «ταριχεύσουν» το ΠΑΣΟΚ και να το μετατρέψουν αμετάκλητα σε ΚΚΕ του Κέντρου. Δηλαδή σε έναν «αυτιστικό» απολιτικό μηχανισμό, που έχει μοναδικό σκοπό την αυτοαναπαραγωγή του, για τη σίτιση των στελεχών του και των κληρονόμων τους.
Αλλωστε, στερούμενοι της αίσθησης του παρόντος και του μέλλοντος, οι «πασοκολόγοι» είναι καθηλωμένοι στη μουσειακή διαχείριση του παρελθόντος. Παράλληλα, με μία επιδεικτική «σεμνοτυφία», προϊόν διαδικαστικής αντίληψης για τη Δημοκρατία, βεβαιώνουν ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ «δεν βρίσκεται στα πρόσωπα, αλλά στην πολιτική».
Ενώ το πρόβλημα – και η λύση του – βρίσκεται κυρίως στα πρόσωπα, από τα οποία θα προκύψει ο ηγέτης. Οχι ως χαρισματικός μίμος ή ηθοποιός που παίζει τον ρόλο του πολιτικού ηγέτη. Ούτε ως δημαγωγός, που ενώ έχει την ικανότητα να πείθει, αδιαφορεί για τα κοινά, παγιδευμένος στη δημαγωγική διαστροφή της πραγματικότητας. Αυτά διαδραματίζονται την ίδια στιγμή σε έτερο κόμμα και το οδηγούν στην παρωδία.
Αντίθετα, ως το εξέχον εκείνο άτομο που αναδύεται σε μία κοινότητα, επειδή έχει την ικανότητα να αναδείξει τις δυνατότητες που η ίδια διαθέτει, πλην όμως αγνοεί, που εκφράζει τις προσδοκίες της προτείνοντας σχέδιο για την πραγμάτωσή τους και εν τέλει της δίνει νόημα, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική. Αλλωστε η πολιτική μπορεί να κάνει ή να παραλείψει να κάνει τα πάντα. Ενα όμως δεν μπορεί να μην κάνει: να δώσει νόημα σε μία ανθρώπινη κοινότητα!
Διότι ναι μεν «η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών», αφού οι άνθρωποι καλούν «…τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους, για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα, τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας…», όπως μας είπαν οι κλασικοί μας. Πλην όμως, τότε ακριβώς αναδεικνύεται ο ηγέτης: για να δείξει στην κοινωνία την ικανότητά της να απελευθερωθεί από τα «πνεύματα του παρελθόντος», ώστε να αποδυθεί στη δική της δημιουργία. Γι’ αυτό το φαινόμενο των ηγετών είναι απολύτως συμβατό με τη Δημοκρατία. Αρκεί η κοινωνία να τους διατηρεί υπό τον έλεγχό της και να μη συμβεί το αντίθετο. Οσο λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ θα λένε ότι δεν παίζουν ρόλο τα πρόσωπα, δεν θα ξαναπαίξει ρόλο το ΠΑΣΟΚ.
Είναι αυτό που είναι ανίκανοι να αντιληφθούν οι επαγγελματίες «πασοκολόγοι».
Ο Κώστας Κούρκουλος είναι δικηγόρος