Παρότι με την πάροδο των ετών οι κομματικές έδρες βελτιώνουν τις οργανωτικές λεπτομέρειες, ώστε να ενισχύουν τη διαφάνεια – και άρα και το κύρος – των εσωκομματικών εκλογών, η περσινή συριζαϊκή αναμέτρηση έχει θέσει εν αμφιβόλω όλο το εγχείρημα. Ηδη πολιτικοί αναλυτές αναρωτιούνται αν είναι πράγματι η καλύτερη λύση για ένα κόμμα να μην αναθέτει στο ανώτατό του όργανο, το συνέδριο, να βρει το πρόσωπο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες και τις προτάσεις του. Σύμφωνα με μια σχολή σκέψης, ο δρόμος που έχουν πάρει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιστροφή. Οποιος επιχειρηματολογήσει εναντίον της προσφυγής στην ετυμηγορία των κομματικών βάσεων, θα κατηγορηθεί για ελιτισμό, αφού η θέση του θα υπονοεί πως οι μηχανισμοί έχουν ορθότερο κριτήριο απ’ αυτά τα εκλεκτορικά σώματα. Ο αντίλογος, που επικαλείται το παράδειγμα του μεταπολιτικού ο οποίος βρέθηκε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέει ότι στο συγκεκριμένο μοντέλο ανάδειξης προέδρου ελλόχευε ο κίνδυνος του σόου πολύ πριν εμφανιστεί ο φωτογενής ομογενής. Γιατί εκείνο που μετρούσε περισσότερο ήταν το νούμερο των ψηφισάντων – η εικόνα, δηλαδή, του κόμματος που είτε ενδιαφέρει την κοινή γνώμη, είτε δεν την αφορά. Πάντως, όπως κι αν γίνεται κανείς αρχηγός, απαιτούνται δικλίδες που εμποδίζουν τα λάικ να υπερτερήσουν της επιδοκιμασίας.