Βασική αρχή της πολιτικής επικοινωνίας είναι ότι δεν απευθύνεσαι ποτέ στους ψηφοφόρους με ένα ερώτημα το οποίο μπορεί εύκολα να γυρίσει εναντίον σου. Ο Χάρης Δούκας, π.χ., στο τελευταίο βίντεο με το οποίο προωθεί την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, μας ρωτάει: «Μπορείς να φανταστείς την Ελλάδα χωρίς το ΠΑΣΟΚ;». Μια χαρά μπορώ! Πώς δεν μπορώ; Φαντάζομαι μάλιστα ότι η Ελλάδα χωρίς το ΠΑΣΟΚ θα είχε καλύτερη δημόσια διοίκηση και καλύτερη δημόσια παιδεία. Θα είχε μικρότερο κράτος και, οπωσδήποτε, μικρότερο δημόσιο χρέος. Κάποιος άλλος σχηματισμός θα είχε εκφράσει την Κεντροαριστερά, ίσως όχι με την ίδια επιτυχία όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά η πορεία της χώρας δεν θα ήταν δραματικά διαφορετική. Οταν το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση, η Ελλάδα είχε ήδη γίνει δεκτή ως το δέκατο μέλος τής τότε ΕΟΚ, από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και είχε πάρει μία κατεύθυνση προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό, την οποία το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, με τους τριτοκοσμικούς προσανατολισμούς του, δεν μπορούσε πια να αλλάξει. Εν ολίγοις, μπορώ να φανταστώ τα πάντα! Δεν μπορώ όμως ή, μάλλον, δεν θέλω να φανταστώ τη σημερινή Ελλάδα χωρίς τον κανονικό, τον original Καραμανλή και την ευρωπαϊκή πολιτική του. Χωρίς το ΠΑΣΟΚ, ναι, μπορώ να τη φανταστώ. Ούτε χειρότερη θα ήταν, ούτε καλύτερη.
Το ερώτημα του κ. Δούκα δεν συγκινεί, ούτε όμως τρομάζει, αν αυτός ήταν ο σκοπός του. Από όσο καταλαβαίνω, μετά το 2015 και το τέλος της ηρωικής συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δεν υφίσταται ως δυνάμει κυβερνητικό κόμμα. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα υπάρχει, και μάλιστα πηγαίνει και πολύ καλύτερα, μετά την περιπέτεια με το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπροσθέτως, η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι ίσως τα καλύτερα στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχουν προέλευση από το ΠΑΣΟΚ. Αντιστοίχως, τα χειρότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προέλευση από το ΠΑΣΟΚ. (Τίποτα δεν χάνεται και όλα ανακυκλώνονται μέσα στο σύμπαν του Υπαρκτού Ελληνισμού…) Λυπάμαι αν στεναχωρώ τον κ. Δούκα, με τόσα πράγματα που έχει πάνω στο κεφάλι του, εκτός από το άψογα χτενισμένο μαλλί του, για το οποίο μπορείς να πεις ότι δείχνει λακαρισμένο. Επειδή όμως μόλις ξεκινάει τη μεγάλη πορεία του στην πολιτική, που είθε να αποδειχθεί ιστορική, καλό είναι πρώτα να εμπεδώσει γερά τα βασικά. Το σημαντικότερο από αυτά, το πρωταρχικό, είναι ότι δεν εκστομίζουμε ποτέ μια μπαρούφα επειδή μας ακούγεται ωραία, ποιητική ή μεγαλειώδης, χωρίς προηγουμένως να την έχουμε σκεφτεί από κάθε πλευρά της.
ΑΠΟΡΙΑ ΑΔΑΟΥΣ
Δεν υπεισέρχομαι στις λεπτομέρειες της υπόθεσης των ΜΚΟ της κυρίας Αθηνάς Λινού – ομολογώ ότι δεν τις καταλαβαίνω κιόλας. Δεν είμαι σε θέση λοιπόν να εκφέρω κρίσεις για την υπόθεση, την οποία ο Πολάκης καταγγέλλει ως «σκάνδαλο». Ας τα βρουν μεταξύ τους στα δικαστήρια, μέχρι να πρυτανεύσουν η αγάπη και η συντροφικότητα, που «είναι μέσα στο DNA της Αριστεράς», όπως άκουσα χθες να λέει ένας επίδοξος διάδοχος του Κασσελάκη. Με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση, όμως, να μοιραστώ μαζί σας μια απορία που προέκυψε από αυτήν, απορία ευρύτερου ενδιαφέροντος κατά την εκτίμησή μου. Η κυρία Λινού υποστηρίζει ότι τα προγράμματα της «PROLEPSIS» αντιμετώπισαν την παιδική πείνα, που έφτανε στην Ελλάδα το 34%. Αν ήταν έτσι, πριν από πέντε με δέκα χρόνια, πώς γίνεται να είμαστε σήμερα η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη, αν όχι η πρώτη, στην παιδική παχυσαρκία; Πότε κάναμε τέτοια ιλιγγιώδη πρόοδο και δεν το πήρα χαμπάρι; Το σημειώνω ως παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι να παρακολουθείς την εξέλιξη του κόσμου γύρω σου…
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Είναι πάντως εντυπωσιακός ο πόλεμος εκ των έσω εις βάρος του Στέφανου Κασσελάκη! Δεν το λέω για να τον δικαιολογήσω – είμαι ο τελευταίος που θα το έκανε. Το λέω ως διαπίστωση την οποία αφήνω στην κρίση σας. Το τελευταίο σχετικό κρούσμα μάλιστα εκδηλώθηκε (άκουσον, άκουσον!) από το ίδιο το Γραφείο Τύπου του κόμματος, το οποίο απηύθυνε έκκληση στα ΜΜΕ να σεβαστούν τον γάμο του προέδρου! Τι απύθμενο θράσος, όταν όλοι ξέρουμε ότι ο πρόεδρος αναπνέει και τρέφεται από τη δημοσιότητα, κάθε είδους δημοσιότητα, ανεξαρτήτως προσήμου. Αν δεν είναι αυτό πισώπλατη μαχαιριά, τι είναι;