Δεν γκρινιάζω – δεν γκρινιάζω, χάνομαι γιατί ρεμβάζω. Κι εγώ θα ήθελα να δω τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ να αναδύεται μπρούντζινη από τον Σηκουάνα, αλλά δεν την είδα. Τη Φρανσουάζ Αρντύ επίσης ή τη Σαρλότ Κορντέ να σφάζει τον Μαρά στην μπανιέρα του. Μα πιο πολύ θα ήθελα να δω την Κατρίν Ντενέβ ολοζώντανη σε ρόλο οικοδέσποινας του γαλλικού πολιτισμού αντί να δω τη Lady Gaga με ροζ φούντα στον ποπό, στην πιο αμήχανη εκδοχή του εαυτού της, συν ένα αξιοθρήνητο γιουροβιζιονικής εμπνεύσεως ντεφιλέ «νέων γάλλων σχεδιαστών», ο Θεός να τους κάνει σχεδιαστές.
Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι, πού είναι ο Ντιόρ, πού είναι η Κοκό, πού είναι ο Σαιν Λωράν; Κρυμμένοι στον πάτο του Louis Vuitton μπαούλου να υποθέσω, την πιο εξόφθαλμη γκρίζα διαφήμιση σπόνσορα από καταβολής σπόνσορινγκ. Mais c’ est la vie, που λένε και οι Γάλλοι. Οταν έχεις να διαλέξεις από έναν τεράστιο και πολυποίκιλο όγκο πολιτισμού, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να ζαλιστείς από την πληθώρα των επιλογών και να γλιστρήσεις σε φλυαρία, να χάσεις ολότελα τον ρυθμό και να χαθείς στο δάσος σαν την Κοκκινοσκουφίτσα.
Μ΄ άρεσε, πώς δεν μ΄ άρεσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, αλλά δεν θα την κράταγα όλη. Το πολύ, τη μισή. Ή μόνο το εκπληκτικό μοτίβο με τις Μαρίες Αντουανέτες, μία σε κάθε παράθυρο της Conciergerie, να παρακολουθούν την παρέλαση του θαυμαστού καινούργιου κόσμου κρατώντας το κομμένο τους κεφάλι σαν βραδινό τσαντάκι. Πιο δημιουργική καλλιτεχνική διαχείριση μύθου και ιστορικού γεγονότος δεν έχω ξαναδεί. Θα τη μηρυκάσω για πολύ καιρό αυτή την εικόνα γιατί μας λείπουν αφόρητα οι καθαρόαιμες καλλιτεχνικές συλλήψεις. Αντίθετα, έχουμε ‘γκώσει από χειριστικές συμπεριφορές καλλιτεχνικών προϊόντων, ο Θεός να τα κάνει καλλιτεχνικά. Ποιος Θεός; Μα ο Διόνυσος με πάμπερ μέσα στη φρουτιέρα, ίδιος κι απαράλλαχτος ο Μπένυ Χιλ στα χειρότερά του. Ηρθε όμως η ώρα. Παίρνω τη Σελίν Ντιόν μου και φεύγω. Γιατί έχω απελπιστική ανάγκη από τα τεράστια ψυχικά της αποθέματα. Σ΄ όλο τον δρόμο θα τραγουδάμε.