Εξαρτάται από το πώς ξεκινάει ένας πολιτικός. Προσωπικά ξεκίνησα το 1990, δεν υπήρχαν τότε ούτε οι ιδιωτικές τηλεοράσεις ούτε το Διαδίκτυο. Δύο άνθρωποι έπαιξαν για μένα τον ρόλο του Διαδικτύου. Ο ένας ήταν ο πολιτικός μου πατέρας, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που όταν έκανα την παρθενική μου εμφάνιση ως υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, στο Χίλτον, ήρθε, χωρίς να το έχω ζητήσει, και μίλησε για μένα. Η παρουσία του Αβέρωφ στο Χίλτον και η κοινή μας φωτογραφία που δημοσιεύτηκε την επομένη στις εφημερίδες μεταφράστηκε σε έναν σημαντικό αριθμό ψήφων όσον αφορά την πρώτη μου εκλογή. Το δεύτερο πρόσωπο που έπαιξε ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην εκλογή μου ήταν η Μελίνα Μερκούρη.
Την είχα γνωρίσει δύο χρόνια πριν ως προσωπικός της γιατρός. Είχε έρθει από το Λονδίνο με διάγνωση καρκίνου του πνεύμονα και της είχανε πει επιστρέφοντας στην Αθήνα να έρθει να με συναντήσει. Ετσι συνδεθήκαμε καθώς «η δημοκρατία του καρκίνου», όπως την αποκαλώ, εξαφανίζει τα πάντα, δεν γνωρίζει φτωχούς και πλούσιους, άγνωστους ή διάσημους. Η Μερκούρη τέλειωσε τη θεραπεία της και υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές, οπουδήποτε κι αν πήγαινε – συγκεντρώσεις, τηλεόραση, ραδιόφωνο – αφού έλεγε ό,τι έλεγε για τον εαυτό της κατέληγε πάντα «όσοι ψηφίζετε Νέα Δημοκρατία στην Α ´Αθηνών, θέλω έναν σταυρό για τον γιατρούλη μου, τον Νικήτα Κακλαμάνη». Τα είπα αυτά για να υποστηρίξω πως ο ανθρώπινος παράγοντας δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τα social media, όποια κι αν είναι αυτά, όσα κι αν είναι αυτά. Οσο κι αν χρησιμοποιώ τα μέσα αυτά, δεν απέκλεισα ποτέ την ανθρώπινη επαφή, την ανοιχτή πόρτα σε όσους με χρειάζονται. Η ανοιχτή πόρτα ήταν τα δικά μου social media.
Το περίεργο είναι πως ένας παραδοσιακός αριστερός όπως ο Νίκος κι ένας παραδοσιακός δεξιός όπως η αφεντιά μου μπορεί να συμπέσουν σε ορισμένες παρατηρήσεις. Παγκόσμια αλλά και εγχώρια συμφέροντα προσπαθούν να ποδηγετήσουν έναν ολόκληρο λαό προς μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση ή πριμοδοτώντας συγκεκριμένα άτομα. Ομως η online δημοκρατία δεν είναι η δημοκρατία που μπορεί να αντικαταστήσει τη θεσμική δημοκρατία. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ανατρέχοντας ωστόσο στην αφετηρία μας που είναι κατά πόσο τα social media επηρεάζουν την εκλογή ενός προσώπου, θα έλεγα πως δεν είμαι έτοιμος ν’ απαντήσω με κατηγορηματικό τουλάχιστον τρόπο.
Εχω δει στη δική μου εκλογική περιφέρεια συνυποψηφίους μου που, αν και διαφημίστηκαν σε τρομερό βαθμό στα social media, να μην εκλέγονται, όπως έχω δει και το αντίθετο, να εκλέγονται συνυποψήφιοί μου χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή προβολή τους στα social media. Δεν νομίζω πως θα υπάρξει ποτέ μια ισορροπία ή πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία, γιατί τα λεφτά είναι πάρα πολλά. Το θέμα είναι να εξετάσουμε αν μπορούμε να βάλουμε κάποια όρια θεσμικά και νομικά στον τρόπο λειτουργίας των social media, όχι με την έννοια του περιορισμού της ελευθερίας του λόγου ή της σκέψης, αλλά με την έννοια του κατά πόσο νομιμοποιείται να σε βρίζουν και να σε συκοφαντούν, όπως συμβαίνει συχνά με τα social media, χωρίς να υπογράφονται οι βρισιές και οι συκοφαντίες.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι βουλευτής Α΄Αθηνών