Σύμφωνα με το άρθρο 52 του Συντάγματος οι βουλευτές αποτελούν «την ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας». Επιπλέον, στο άρθρο 60 προβλέπεται «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφος κατά συνείδηση». Υποτίθεται πως ούτε καν το κόμμα έχει δικαίωμα άσκησης της όποιας πίεσης για τη στάση του βουλευτή ακόμα και στην ψήφιση του όποιου Ν/Σ ή διάταξης. Η συνείδησή του αποτελεί τον μόνο οδηγό του.
Ακόμα και αν διαγραφεί από το κόμμα του, διατηρεί τη βουλευτική του έδρα. Αυτό συνταγματικά-νομικά είναι λυμένο. Οπως λυμένο είναι και το θέμα της διαδοχής βουλευτή μετά από παραίτηση ή θάνατο.
Η σειρά κατάταξης αποτελεί έκφραση της λαϊκής βούλησης που δεν μπορεί να φαλκιδευτεί. Στα ψηφοδέλτια επικρατείας όπως και στα ευρωψηφοδέλτια (πριν από την κατ’ επίφαση «δημοκρατικοποίηση» με τον σταυρό προτίμησης σε μια ενιαία εκλογική περιφέρεια), η σειρά εκλογιμότητας ορίζεται σύμφωνα με τα κριτήρια της ηγεσίας του κόμματος.
Η άσκηση πίεσης προς όποιον/α βουλευτή ή υποψήφιο/α να ανακηρυχθεί βουλευτής είναι ανεπίτρεπτη. Είναι επίσης σαφές πως κάθε βουλευτής έχει το δικαίωμα της ανεξαρτητοποίησής του αν θεωρήσει πως το κόμμα παρεκκλίνει σε σοβαρά θέματα αρχών, φυσιογνωμίας ή ιδεολογίας. Μόνος γνώμονάς του η συνείδησή του.
Η μεταγραφή του όμως σε ένα άλλο κόμμα, μεταφέροντας έτσι τη βουλευτική του έδρα σε αυτό, συνιστά φαλκίδευση της λαϊκής ετυμηγορίας.
Με αυτή την έννοια και η αποχώρηση των 11 βουλευτών της Νέας Αριστεράς δεν συνιστά ούτε υπεξαίρεση εδρών, πόσο μάλλον αποστασία. Είναι άλλο θέμα το ορθό ή μη της αποχώρησής τους.
Ενα άλλου τύπου δίλημμα που απασχολεί τον δημόσιο διάλογο αυτές τις μέρες είναι εάν δικαιούται ένας αιρετός εκπρόσωπος του λαού να απαντά στο ίδιο με το δικό τους αγοραίο ύφος σε τυχάρπαστους παρακμιακούς χυδαιολόγους.
Δίχως δεύτερη σκέψη, αφού μάλιστα ο πολιτικός ασκεί κατεξοχήν παιδευτικό ρόλο στην κοινωνία και καλλιεργεί το ήθος των πολιτών, είναι απαράδεκτο να υποκύπτει στη γοητεία του χουλιγκανισμού. Ο εθισμός και η αποδοχή ως κανονικότητας της τοξικής χυδαιότητας λόγου στα κοινωνικά δίκτυα έχουν υποσκάψει βασικές αξιακές κατακτήσεις της Δημοκρατίας.
Ο πειθαρχικός και ποινικός έλεγχος των χυδαιολόγων υβριστών είναι η μόνη απάντηση.
Ενα τρίτο δίλημμα, που με περισσή υποκρισία ενέσκηψε κατακαλόκαιρο, είναι αν μια πολεοδομική αυθαιρεσία, στην αλλαγή χρήσης μιας υπαίθριας κατασκευής, δικαιολογεί την εκτροπή του δημοσίου ενδιαφέροντος από τα πεπραγμένα μιας δοκιμαζόμενης από την ανεπάρκειά της κυβέρνησης. Κι εδώ η απάντηση είναι απλή. Δεν υπάρχει ανεκτή κλίμακα ή είδος αυθαιρεσίας για έναν πολιτικό, πόσο μάλλον αν πρόκειται για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα παραπάνω ανορθόδοξα διλήμματα, που δυστυχώς είναι χαρακτηριστικά αλλά όχι μοναδικά, αποτελούν τη «συνεισφορά» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη δημόσια ζωή του τόπου, σε μια τέτοια συγκυρία…
Και προς το τέλος του καυτού αυτού Αυγούστου «σκάνε» όλες οι αντιθέσεις και οι αντιπαλότητες που σοβούσαν καιρό τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Γιατί εν τέλει οι μεγάλες ασυμβατότητες είναι πολιτισμικού χαρακτήρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απέφυγε φοβικά να αναμετρηθεί με την πορεία του στον χρόνο. Να γίνει σοφότερος μέσω της αυτογνωσίας.
Κάπως έτσι προέκυψε ο Κασσελάκης. Ικανός ίσως για άλλα, όχι όμως για αυτόν τον ρόλο. Ακόμα και τώρα, στα πρόθυρα της διάλυσης, θεωρεί ότι οι άλλοι ευτελίζουν το κόμμα, και μάλιστα εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων, αρνούμενος να καταλάβει πως η «ινφλουενσεροποίηση» της πολιτικής οδηγεί στην πλήρη απαξίωσή της.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο κ. Μητσοτάκης προσεύχεται νυχθημερόν για τη μακροημέρευση αυτής της προοδευτικής αντιπολίτευσης που με περισσή τέχνη εξαφανίζει από τον ορίζοντα την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησής του: στην αντιμετώπιση των αναμενόμενων πυρκαγιών, το τσαλάκωμα του κράτους δικαίου, τον πληθωρισμό της απληστίας σε αγαθά, υπηρεσίες και ενέργεια, την κατάρρευση του ΕΣΥ κ.τ.λ.
Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πρώην μέλος του εθνικού και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.