Απολύτως αληθινό το κάτωθι περιστατικό. Το κύμα της επιστροφής στην πρωτεύουσα, συνήθως… σκάει την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου. Οι εκδρομείς φορτωμένοι με μπαγκάζια και αναμνήσεις, ελπίζουν σε μια ομαλή μετάβαση στην οικία τους. Ανετη. Φευ! Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν.
Λίγα μέτρα μακριά από το ταχύπλοο που τους αποβιβάζει, η έξοδος. Και μοιάζει… κλεισμένη. Μια χούφτα ανθρώπων ετοιμάζεται να πει τη μαγική λέξη: «Ταξί».
Η θερμοκρασία στο κόκκινο. Τα «κίτρινα αυτοκίνητα» είναι μια κάποια λύση. «Πού πάτε»;
Η ερώτηση μοιάζει να αιωρείται… Ισοδυναμεί με παγίδα. «Μα, αν δεν λαθεύω, συνήθως αντίστροφα γίνεται το όλο σκηνικό. Μπαίνω στο ταξί και θα σου πω. Πού είναι»; έρχεται μάλλον… πληρωμένη η απάντηση ενός ταξιδιώτη, προφανώς υποψιασμένου.
– Πειραιά; Τότε καλύτερα να πάτε απέναντι, κοντά στον Αγιο Σπυρίδωνα!
Η επιμονή του οδηγού ταξί, κάθετη. Δεν θέλει να «πάρει κούρσα»! Ακόμη σωστότερα, μια κούρσα που δεν είναι μακρινή και άρα το ταξίμετρο δεν θα γράψει πολλά ευρώ.
«Ξέρεις, εδώ δεν είναι πιάτσα ταξί», συνεχίζει.
Δύο τρεις κοιτάζουν έκπληκτοι. Δεν είναι πιάτσα ταξί και την ίδια στιγμή υπάρχει ένα ποτάμι από περίπου 10 οχήματα; Και ζητεί ο λεγάμενος να πάνε όλοι στον δρόμο που βγάζει στο κέντρο της πόλης; Ανήκουστο. Ενας άλλος ταξιτζής, επιχειρεί να γεφυρώσει την κατάσταση.
«Να σε εξυπηρετήσω προσωπικά θέλω», ψελλίζει. «Οχι μεγάλε, δεν θέλω να με εξυπηρετήσεις και μάλιστα… προσωπικά. Στο σπίτι μου θέλω να πάω. Σε ποιο ταξί θα μπω»; Ο διάλογος αρχίζει να γίνεται έντονος. «Περιμένουν πελάτες τα ταξί εδώ, πελάτες τους», η επόμενη τοποθέτηση του οδηγού, που βέβαια δεν γίνεται καθόλου πιστευτός. «Πελάτες; Αν αυτοί έλεγαν πως πάνε αεροδρόμιο, τότε τα ταξί θα έφευγαν γεμάτα. Τα λέω σωστά»; Αναρωτιέται ένας που βέβαια γνωρίζει την απάντηση.
«Δίκιο έχεις…», προσθέτει κάποιος ταξιτζής χαμηλόφωνα. «Τι να γίνει, όμως».
Σωστά. Τι να γίνει; Και πώς θα δοθεί λύση όταν οι πάντες σφυρίζουν αδιάφορα; Oι αρμόδιοι υπουργοί, άραγε, έχουν μεταβεί στον Πειραιά και έχουν γνώση του τι συμβαίνει; Δεν είναι η πρώτη χρονιά που παρατηρούνται τέτοια γεγονότα. Αποδέχονται οι κυβερνώντες μια συγκεκριμένη ομάδα επαγγελματιών να εξουσιάζει το Λιμάνι, να απορρίπτει επιβάτες και να διαλέγει (!) τις κούρσες με βάση την τσέπη των οδηγών; Αν ναι, τότε ας τους αφήσουν να κάνουν κουμάντο. Να τους χαϊδέψουν τα αφτιά. Και να τους… καμαρώνουν να διαμαρτύρονται, στο μέλλον, όταν ζητούν να αυξηθούν τα κόμιστρα. Γιατί αυτή είναι η εξέλιξη όταν ορισμένοι αποθρασύνονται και οι άλλοι απλά τους κοιτούν. Ανήμποροι να λύσουν το παραμικρό ζήτημα.