Το θέμα με τους επίορκους γιατρούς και φαρμακοποιούς, η μεγάλη απάτη η σχετική με παράνομες συνταγογραφήσεις, δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του αστυνομικού δελτίου. Ούτε πρόκειται απλώς για κάποιους παραβατικούς που χρησιμοποίησαν τρύπες του συστήματος για να πλουτίσουν, για το προσωπικό τους όφελος. Οχι. Τα πρόσωπα που κατηγορούνται φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν ένα σύστημα δημόσιων παροχών, ένα γενικευμένο σχήμα σύμφωνα με το οποίο το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το ΕΣΥ, είναι μια αγελάδα για άρμεγμα. Αλλωστε, κατά την κυρίαρχη αντίληψη, ό,τι είναι δημόσιο είναι ακριβώς αυτό, μια αγελάδα για άρμεγμα.
Την είδηση την ακούσατε. Από τον Ιανουάριο του 2020 οι κατηγορούμενοι φέρονται να συγκρότησαν δύο επιχειρησιακά δομημένες εγκληματικές οργανώσεις και μέσω των γιατρών-μελών τους εξέδιδαν κατά σύστημα ψεύτικες συνταγές συνηθισμένων φαρμάκων σε ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ, είτε εν αγνοία τους (κατά κανόνα), είτε και εν γνώσει τους (συγγενών και οικείων τους). Υστερα, εκτελούσαν εικονικά αυτές τις συνταγές υπογράφοντας παραστατικά εκτέλεσης αντί των ασφαλισμένων, εξαπατώντας κατά σύστημα τον ΕΟΠΥΥ από τον οποίο εισέπρατταν για προϊόντα που δεν πουλούνταν ποτέ. Υστερα, τα χρήματα που έβγαζαν τα μετέτρεπαν σε ράβδους χρυσού.
Οι συγκεκριμένοι παραβατικοί γιατροί (κάποιοι από τους οποίους, όπως μάθαμε από σχετική ανακοίνωση, είχαν καταφέρει να χωθούν και στον Δήμο Αθηναίων) είναι παιδιά της αντίληψης ότι το ΕΣΥ ανήκει σε όλους, ανεξαρτήτως των παροχών που έχουν προσφέρει στο κράτος με τους φόρους και τις εισφορές τους – ίδια αυτοί που έχουν ματώσει στη φορολογία, ίδια όσοι φοροδιαφεύγουν κι ίδια όσοι δεν έχουν προσφέρει ούτε πενηνταράκι επειδή είναι άεργοι ή ξένοι. Κυρίως, ότι το ΕΣΥ ανήκει στους φτωχούς, στους άπορους. Κι ότι χρειάζεται όλο και περισσότερες υποδομές, όλο και περισσότερο προσωπικό, στην υπηρεσία «των πολλών». Μοιάζει γαλαντόμος η εξίσωση, αλλά είναι εξίσωση προς τα κάτω.
Βολεύει όμως η εξίσωση προς τα κάτω – την οποία άλλωστε υπηρετούν συστηματικά ανεξαιρέτως τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα και στην πλειονότητά τους οι συνδικαλιστές. Βολεύει επειδή στα κάτω οι τρύπες του συστήματος είναι πολλές και δύσκολα μπορείς να τις ελέγξεις. Κι εκεί, στη σκοτεινή πλευρά όπου ο έλεγχος είναι δύσκολος, κρύβεται και η διαφθορά.
Ιδίως στο ΕΣΥ είναι συστηματικός ο πόλεμος που γίνεται σε κάθε πολιτικό πρόσωπο το οποίο επιχείρησε, χωρίς να χαθεί ο λαϊκός χαρακτήρας της περίθαλψης, να νομοθετήσει κάποιες υποτυπώδεις διακρίσεις για να αποκτήσουν κίνητρα οι εργαζόμενοι να κάνουν τη δουλειά τους. Οσοι έχουν κάνει καριέρες με τη ρητορική «στο όνομα του λαού» στην πραγματικότητα δεν θέλουν καμία βελτίωση. Θέλουν το ΕΣΥ ένα άναρχο σύστημα με πολλές τρύπες. Υποτίθεται για το καλό «του λαού». Και ο μεν λαός συνεχίζει να υφίσταται ταλαιπωρία στην πρόσβασή του στην υγεία. Ομως τις τρύπες που υπάρχουν τις εκμεταλλεύονται πολλοί επιτήδειοι.
Υπάρχει μια πολύ δημοφιλής αντίληψη, ότι αν μιλάς και διεκδικείς στο όνομα του λαού είσαι κομμάτι του, νοιάζεσαι για τους φτωχούς και πρέπει να λογίζεσαι προοδευτικός. Συχνά, όμως, αυτή η έμφαση στην αφ’ υψηλού εκπροσώπηση «του λαού» μπορεί να κρύβει σκοπιμότητες. Αρκεί μια επίστρωση κυνισμού για να αποδειχτούν ότι κάποιες από αυτού του τύπου τις σκοπιμότητες δεν είναι πάντα μόνο ιδεολογικές.
Η διαφθορά δηλαδή δεν έχει κομματικό χρώμα – κι ας χρησιμοποιεί και τις ιδεολογίες και τα κόμματα.