Ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύτηκαν οι ορθόδοξοι συριζαίοι τα διαδικαστικά αποκάλυψε την ελιτίστική τους προδιάθεση – την τάση τους να υποτιμούν τις βουλές της κομματικής βάσης, δηλαδή –, διατείνονταν οι πιο κομψοί απ’ τους εσωτερικούς τους εχθρούς. Από την άλλη πλευρά θα μπορούσαν να απαντήσουν πως η δημοκρατία έχει κανόνες. Κι όταν αυτοί δεν δουλεύουν, αλλάζονται από τα συλλογικά σώματα στα οποία έχουν συμφωνηθεί ώστε κανένας να μην εκμεταλλεύεται τα προνόμια που εκείνη τού εξασφαλίζει. Ορισμένοι είδαν στην απόπειρα αποκλεισμού του Κασσελάκη από την κούρσα τον κίνδυνο να μεγαλώσουν την απήχησή του επαληθεύοντας το αφήγημα του θύματος της κομματικής νομενκλατούρας, το οποίο επαναλαμβάνουν μονότονα υποστηρικτές του στα μίντια. Αλλοι διάβασαν τις κινήσεις των παλιών συντρόφων σαν μια τελευταία προσπάθεια να σώσουν το κόμμα τους από τις συνέπειες της μεταπολιτικής του κρίσης. Ανάλογα με τη γωνία απ’ την οποία κοιτάζει κανείς τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετεί και μια από τις παραπάνω ερμηνείες των κριτηρίων διαφάνειας. Ωστόσο, καθεμιά τους αφορά στ’ αλήθεια πολύ λίγους πια. Τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πουλάνε ούτε σαν καλή οπερέτα. Το κόμμα δεν ενδιαφέρει την κοινή γνώμη. Κι η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη τραγωδία.