Μέρες τώρα, έξω από το σχολείο, υπήρχε κίνηση. Να κάτι που κάνει εντύπωση ύστερα από… νεκρική σιγή σχεδόν τριών μηνών: αυτοκίνητα με αλάρμ έψαχναν απεγνωσμένα θέση για να σταθμεύσουν, καθηγητές με τις τσάντες τους και τον καφέ στο χέρι πέρναγαν την πύλη, ακόμα και το καθιερωμένο φύσημα στο μικρόφωνο ακούστηκε, προκειμένου να είναι σίγουροι πως η φωνή του παπά κατά τη διάρκεια του αγιασμού θα ακούγεται σε κάθε γωνιά του σχολείου.
Το ημερολόγιο δείχνει σήμερα «11 Σεπτεμβρίου» και τα συναισθήματα για τα παιδιά – ανάλογα με την ηλικία – είναι εντελώς διαφορετικά.
Για τα παιδιά που σήμερα έχουν την πρώτη τους επαφή με το σχολείο, υπάρχει ο φόβος του άγνωστου, ο φόβος του αποχωρισμού από την αγκαλιά της μαμάς και η παραμονή σε έναν χώρο με πολλά, μεν, παιδιά αλλά με καμία σταθερά, κανένα οικείο πρόσωπο, με την προσαρμογή στις νέες συνθήκες να φαντάζει εφιάλτης. Για τα πρωτάκια – είτε είναι πρωτάκια του Δημοτικού και του Γυμνασίου είτε του Λυκείου – το «μεγάλο» σχολείο, οι «μεγαλύτερες» ευθύνες, το «περισσότερο» διάβασμα είναι πάντα αυτό που ίσως τρομάζει λίγο παραπάνω.
Για τους…παλιούς, τα παιδιά που είναι πλέον εξοικειωμένα με το σχολείο, η 11η Σεπτεμβρίου είναι η μέρα που, μετά το τέλος των διακοπών, περιμένουν πώς και πώς. Να πουν για το πώς πέρασαν το καλοκαίρι, πόσες βουτιές έκαναν στη θάλασσα αλλά και πόσα παγωτά κατάφεραν να φάνε – με το μέτρημα να συνεχίζεται, αφού ο καλός καιρός επιτρέπει κι άλλα παγωτά, ακόμα κι αν είμαστε στα μέσα του Σεπτεμβρίου.
Και σε όλη αυτή την εικόνα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τους γονείς. Αυτούς που, όποια κι αν είναι η τάξη που πηγαίνουν τα παιδιά τους, «κρέμονται» στην κυριολεξία από τα κάγκελα των σχολείων για να δουν τα μικρά τους – γιατί στα μάτια τους πάντα θα είναι μικρά – να περνούν για πρώτη ή για άλλη μια χρονιά το κατώφλι του σχολείου.
Ακούστηκε σήμερα το πρώτο κουδούνι. Καλή σχολική χρονιά σε μικρούς και μεγάλους…