Η συγκαταβατικά «αισιόδοξη» επωδός που ακούγεται μετά τις φυσικές καταστροφές των τελευταίων ετών, είναι ότι οι παθόντες «θα αποζημιωθούν άμεσα», ότι «τα σπίτια ξαναφτιάχνονται», ότι θα εμφανιστεί κάποιος επιτελικός υπουργός, μια ηλεκτρονική πλατφόρμα ή ένα νέο «pass». Αυτό έλεγαν π.χ. στους σεισμοπαθείς του Αρκαλοχωρίου που ακόμη ζουν σε κοντέινερ και «κίτρινα» σπίτια. Αυτά έλεγαν και στους Θεσσαλούς, που ένα χρόνο μετά κλαίνε ακόμη κατοικίες, καλλιέργειες και ζώα, πνίγονται από τη σαπίλα τόνων νεκρών ψαριών και αναρωτιούνται τι θα γίνει αν μια νέα πλημμύρα ξαναχτυπήσει τον τόπο τους. Τα μέτρα που ανακοίνωσε χθες ο Πρωθυπουργός, όπως και η βοήθεια που θα έρθει από το Ταμείο Αλληλεγγύης της ΕΕ, είναι και λίγα και καθυστερημένα. Και αυτό που δεν μπορούν να αναπληρώσουν με τίποτα – διότι αυτό δεν αγοράζεται εύκολα – είναι τη χαμένη εμπιστοσύνη.
ΤΖΙΝΑ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ