Θα έχετε ακούσει ίσως ότι τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαστε με τη διακόσμηση του υπουργείου Τουρισμού. Διότι προέκυψαν αποφάσεις για εργασίες και αγορές χαλιών, επίπλων, κουρτινών, ταπισερί κ.ά., που φέρονται να κόστισαν τουλάχιστον 86.557 ευρώ.
Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δημόσιο χρήμα ξοδεύεται σε αγορές των οποίων η αναγκαιότητα, ορθώς ή αδίκως, αμφισβητείται. Αλλωστε το πρώτο θέμα για την κοινωνία είναι η ακρίβεια (όπως η ίδια η κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει) και σε πολλούς συνανθρώπους μας δημιουργείται η αίσθηση πως κάποιοι τα έχουν όλα λυμένα και δεν μπορούν να συναισθανθούν τι σημαίνει να μετράς τα λεφτά για το σουπερμάρκετ.
Το όλο θέμα, όμως, θα είχε περάσει πολύ πιο «απαλά» αν δεν αποφάσιζαν κάποιοι συνάδελφοι της υπουργού να την υπερασπιστούν. Διαβάσαμε, λοιπόν, τον Αδωνι Γεωργιάδη να κατηγορεί πολίτες για «κατινιές» με το επιχείρημα ότι «η υπουργός Τουρισμού πρέπει να έχει όμορφο γραφείο γιατί συναντά ξένους πελάτες μας» και «όχι να είναι σε αχούρι».
Ενδιαφέρον. Ομολογουμένως πρώτη φορά ακούμε από κυβερνητικό να λέει ότι το γραφείο ήταν «αχούρι» όταν υποδεχόταν κόσμο σε αυτό ο προκάτοχός του Βασίλης Κικίλιας. Πρόσθεσε, επίσης, ότι «όλα τα κράτη, ναι μη σοκάρεστε, αγοράζουν και πράγματα για να κοσμούν τα δημόσια κτίριά τους».
Το ότι αγοράζουν, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να κρίνονται. Αλλού, εξάλλου, αυτά τα πράγματα ορίζονται με συγκεκριμένα μπάτζετ και με διαφάνεια. Αλλού δηλώνουν και το παραμικρό δώρο που δέχονται. Αλλού (π.χ. στη Γερμανία) το μπάτζετ διακόσμησης κυβερνητικών κτιρίων αποτελεί εργαλείο στήριξης ντόπιων νέων καλλιτεχνών. Και γενικώς η ιδέα σύγκρισής μας με άλλες χώρες, ειδικά της Ευρώπης, συνήθως δεν καταλήγει υπέρ μας.
Για να μην παρεξηγηθούμε, ωστόσο, ότι του δίνουμε σε όλα άδικο, να πούμε πως, πράγματι, δεν είναι πρώτης προτεραιότητας θέμα. Θα ήταν απείρως καλύτερο να επιδεικνύαμε την ίδια σπουδή στην έρευνα π.χ. για τις συμβάσεις των εξοπλιστικών, για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων ή για τις φορολογικές υποθέσεις των εμπλεκομένων με τις υποκλοπές, που οι ΗΠΑ τους ξεσκεπάζουν βάζοντάς τους σε «μαύρες λίστες» ενώ σε εμάς κυκλοφορούν σε σαλόνια σαν κύριοι και μερικοί εξ αυτών δεν κλήθηκαν καν να καταθέσουν.
Γιατί, εντάξει, στην τελική τις κουρτίνες και τα χαλιά τα λες και χρήσιμα. Κρύβουν και τις ασχήμιες.