Επειδή κάποιες βασικές αρχές δεν είναι πάντα αυτονόητες, καλό είναι να επισημαίνονται όταν εφαρμόζονται με συνέπεια. Το χθεσινό άτυπο debate των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ενώπιον κομματικού ακροατηρίου, ήταν υποδειγματικό από κάθε άποψη. Εντάξει, μπορεί Ανδρουλάκης και Δούκας να είχαν τους κλακαδόρους τους, αλλά αυτό δεν υπονόμευσε ούτε κατ’ ελάχιστο την ποιότητα της διαδικασίας. Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε μία αναμέτρηση που δεν έχει, με μικρές εξαιρέσεις, ξεκατινιάσματα και χυδαίες εκτροπές, αλλά πολιτικό περιεχόμενο. Και η αλήθεια είναι ότι οι υποψήφιοι έδωσαν με σαφήνεια το στίγμα τους. Ο Ανδρουλάκης υπερασπίστηκε, με θέρμη και ένταση, τα πεπραγμένα του με μία ομιλία κομματικού πατριωτισμού. Ο Γερουλάνος προέταξε τη βουλευτική του ιδιότητα, γιατί ο αρχηγός πρέπει να είναι στη Βουλή και επικαλέστηκε συγκεντρωτικές προτάσεις που έχει καταθέσει στο παρελθόν. Η Διαμαντοπούλου ανάπτυξε μία ενδιαφέρουσα ανάλυση του κόσμου, των προκλήσεων και των υστερήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο Δούκας έκανε τις καρδιές των συριζαίων να φτερουγίζουν προαναγγέλλοντας σύγκρουση με τις αγορές και αλλαγές στην αγορά ενέργειας. Γιαννακοπούλου και Κατρίνης στάθηκαν περισσότερο στο άνοιγμα του κόμματος προς την κοινωνία και στην εσωτερική λειτουργία του.
Μια χαρά. Πολιτισμένα και καθαρά. Οχι πως σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχουν λακούβες με λασπόνερα. Και τρολ κάνουν χαμαλίκι και περίεργοι τίτλοι εμφανίζονται σε sites και κάποια μαχαίρια είναι έτοιμα να βγουν από το θηκάρι τους. Πολιτική είναι, όχι αρχαιρεσίες για την εκλογή διαχειριστή σε πολυκατοικία. Ομως οι θέσεις των υποψηφίων είναι τόσο διακριτές και σαφείς (ακόμα και οι λαϊκίστικες), ώστε ο ψηφοφόρος, όταν πάει στην κάλπη, θα ξέρει ακριβώς τι ψηφίζει και για ποιο λόγο. Αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμες τρεις κατευθύνσεις για το ΠΑΣΟΚ. Η γνωστή, του Νίκου Ανδρουλάκη, η συριζαϊκή, του Χάρη Δούκα και η εκσυγχρονιστική των Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου. Συνεπώς οι ψηφοφόροι μπορούν να υπολογίσουν με μαθηματική ακρίβεια προς τα πού θα πάει το κόμμα με κάθε ένα από αυτά τα πρόσωπα στην ηγεσία του. Χθες το καταλάβαμε. Πιο καθαρά δεν γίνεται.
Οταν η Αννα έγινε Νίκη
Οταν οι πολιτικοί ανακάλυψαν τα social media, συνήθιζαν να αναθέτουν τη δουλειά σε κανένα παιδί από το γραφείο ή στον ταλαντούχο ανιψιό που ήξερε από αυτά τα πράγματα. Αργότερα οι εταιρείες δημοσίων σχέσεων ξεκίνησαν να προσφέρουν την υπηρεσία με χαμηλό κόστος και έτσι οι ενδιαφερόμενοι εμπιστεύονται τους κωδικούς τους σε ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά. Η Αννα Διαμαντοπούλου και η Νίκη Κεραμέως χρησιμοποιούν την ίδια εταιρεία παροχής υπηρεσιών social media, όπως κάνουν και άλλοι πολιτικοί. Και έτσι προέκυψε το λάθος. Το άτομο που είχε βάρδια στην εταιρεία δημοσίευσε στο προφίλ της Διαμαντοπούλου ανάρτηση που αφορούσε το προφίλ της Κεραμέως. Χοντρό λάθος, αλλά είναι πασιφανές πώς έγινε. Κάπως έτσι, άρχισαν κάποιοι να αναρωτιούνται αν η κυβέρνηση ή η Κεραμέως παρέχουν υπηρεσίες στη Διαμαντοπούλου. Η οργισμένη αντίδραση της Διαμαντοπούλου, πάντως, δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Με αυτά κάνεις πλάκα, αφού πρώτα εξηγήσεις τι συνέβη.
Η ζωή δεν θα είναι εύκολη
Αν μιλήσετε με κάποιον που δουλεύει στις δομές υποδοχής προσφύγων και μεταναστών θα σας πει ότι η συντριπτική πλειονότητα των εισερχομένων δηλώνει ότι θέλει να πάει στη Γερμανία. Συχνά δε, όταν τους εξηγούν ότι αυτό δεν είναι εφικτό, εκδηλώνονται ξεσπάσματα με σκηνές υστερίας. Δεν ξέρω αν τα νέα για την πολιτική της Γερμανίας έχουν ταξιδεύσει στις χώρες προέλευσης αυτών των ανθρώπων. Σκέφτομαι όμως ότι αν κάποιος μάθει ότι η Γερμανία είναι πλέον κλειστή (ή τέλος πάντων προσπαθεί να κλείσει τα σύνορα), ενδεχομένως να το σκεφτεί περισσότερο πριν ξεκινήσει το ταξίδι. Και αναρωτιέμαι αν θα ήταν χρήσιμη μία καμπάνια, από ελληνικής πλευράς, προς τις χώρες αυτές, η οποία θα εξηγεί ότι ακόμα και αν περάσουν στην Ελλάδα, η ζωή δεν θα είναι εύκολη.