Βέβαια, παρ’ όλα αυτά – παρότι μοιάζει δύσκολο να αποδώσει τελικά καρπούς η τακτική την οποία αρκετοί έχουν εισηγηθεί στον Μητσοτάκη, δηλαδή –, η υπουργική σκέψη αποτυπώνει ειλικρινά τη νοοτροπία του εγχώριου κομματικού συστήματος, το οποίο αποστρέφεται τους κυβερνητικούς συνασπισμούς. Οι δημοσκόποι έχουν παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται υπέρ τους όταν θέλει να στείλει στα κόμματα το μήνυμα πως δεν εμπιστεύεται κανένα τους να κυβερνήσει μόνο του. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η διαφορά ανάμεσα στο ποσοστό όσων δηλώνουν ότι επιθυμούν μια κυβέρνηση συνεργασίας κι εκείνων που προτιμούν μια μονοκομματική δεν είναι μεγάλη, συνήθως οι δεύτεροι είναι από 3% έως 7% περισσότεροι. Η κοινή γνώμη αμφιταλαντεύεται. Οι πολιτικοί πάλι όχι. Κάποιοι, κρατώντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την επίδραση που είχαν οι συμπορεύσεις στα κομματικά τους νούμερα, τις αποκλείουν για λόγους εκλογικής επιβίωσης. Αλλοι διατείνονται ότι η εμπειρία έχει δείξει πως δουλεύουν μόνο σαν σχήματα ελάχιστου κοινού παρονομαστή και ειδικού σκοπού. Οι πιο ειλικρινείς, πάντως, παραδέχονται πως κανένας έλληνας επαγγελματίας της πολιτικής δεν έχει εξασκηθεί στη διαπραγμάτευση των περιλάλητων προγραμματικών συμφωνιών που αποτελούν προϋπόθεση για τη λειτουργική συνύπαρξη διαφορετικών ιδεολογικών πλαισίων. Μάλλον επειδή απαιτεί περισσότερο κόπο απ’ το να λες συνθήματα.