Ευλογημένος όποιος παρακολούθησε το παιχνίδι της Οσασούνα με την Μπαρτσελόνα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να ζουν στο ποδοσφαιρικό σκοτάδι.
Πέρα από τη στείρα φανατίλα, τις επίπεδες αναλύσεις και την αποθέωση του τίποτα υπάρχει και το πραγματικό ποδόσφαιρο. Αυτό που παίζεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το ατόφιο, το αυθεντικό.
Δεν έχουν σημασία τα ονόματα των παικτών, των σκόρερ, των πρωταγωνιστών, ούτε καν των ομάδων. Αν αφαιρούσες το χρώμα από την οθόνη της τηλεόρασης και έκλεινες τη φωνή του σχολιαστή και απλά παρακολουθούσες το παιχνίδι, τότε θα αντιλαμβανόσουν τι σημαίνει θεαματικό ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες. Αυτό για το οποίο ο φίλαθλος πληρώνει από το υστέρημά του για να απολαύσει.
Η Μπαρτσελόνα έκανε το ταξίδι των 350 χιλιομέτρων για την Παμπλόνα, την πόλη των ταυροδρομιών και του ρωμαίου στρατηγού Πομπήιου, με τις βαλίτσες γεμάτες επτά νίκες. Ηθελε μία ακόμα για να ισοφαρίσει το ιστορικό σερί του συλλόγου. Επομένως, το κίνητρο μεγάλο. Η αντίπαλός της Οσασούνα είναι μια μικρομεσαία ομάδα της Ισπανίας που μέχρι πριν από έξι χρόνια αγωνιζόταν στη Β’ κατηγορία και η μεγαλύτερη επιτυχία της στο πρωτάθλημα είναι η τέταρτη θέση. Τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα τέτοιο ζευγάρι; Την Μπάρτσα να σφυροκοπεί και την Οσασούνα να δίνει μάχη για να κρατήσει ανέπαφη την εστία της. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, όχι στην Ισπανία. Η ομάδα της Παμπλόνα έμοιαζε με αφηνιασμένο ταύρο που έτρεχε στους στενούς δρόμους της πόλης κυνηγώντας όσους τον προκαλούσαν. Τέσσερα γκολ τους έβαλε τελικά, ενώ ο διαιτητής, σε δύο τουλάχιστον επίμαχες φάσεις έδειξε να συμπαθεί τον ταύρο. Τι να πει όμως ο Φλικ όταν η ομάδα του με τη βαριά φανέλα και τα λαμπερά αστέρια, έστω κι αν κάποια απ’ αυτά ξεκίνησαν στον πάγκο, έφαγε τέσσερα γκολ; Οταν έφυγε από τη Ρεάλ το 2018 ο Ρονάλντο και τρία χρόνια αργότερα αποχώρησε από την Μπάρτσα ο Μέσι, οι στοχαστές του ποδοσφαίρου είχαν αποφανθεί πως το ισπανικό ποδόσφαιρο θα μαραζώσει, θα καταρρεύσει. Η κουλτούρα της ευκολίας του προφανές δεν τους επιτρέπει να μπουν στον κόπο να κοιτάξουν τους αριθμούς. Οι ισπανικές ομάδες έχουν 67 διεθνείς κούπες σε συλλογικό επίπεδο έναντι 50 των Ιταλών και 48 των Αγγλων, ενώ σαρώνουν και σε όλα τα επίπεδα των εθνικών ομάδων. Και συνεχίζουν να προσθέτουν κούπες γιατί το ποδόσφαιρό τους δεν στηρίζεται σε πρόσωπα και στα εκατομμύρια, αλλά σε ταυτότητα, συλλογική ποιότητα και σοβαρότητα.