Εκτός τόπου, χρόνου και πολιτικής πραγματικότητας η έκθεση του Μάριο Ντράγκι για το μέλλον της Ευρώπης. Με άγνωστο βέβαια το ύψος των αποζημιώσεων για τους συντάκτες της. Αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ανάμεσα στους «σοφούς» της Ευρώπης, ή και οπουδήποτε αλλού, για να διαπιστώσει πως με μερικές εκατοντάδες δισ. μπορείς να διορθώσεις το πρόβλημα παραγωγικότητας που αντιμετωπίζει η ΕΕ. Οι μεγάλες δαπάνες, κατά γενική εκτίμηση, μπορούν να εξαγοράσουν την έξοδό τους από μια κρίση. Το αντικείμενο όμως της μελέτης κάποιων σοφών θα πρέπει να είναι ο τρόπος εξασφάλισης τέτοιων τεράστιων πόρων. Κι όχι η δυνατότητα διάθεσής τους.
Η Ευρώπη προσπάθησε στη διάρκεια της πανδημίας να εξασφαλίσει μεγάλους πόρους μέσα από κεντρικό δανεισμό. Κάτι παρόμοιο με αυτό που προτείνει τώρα ο Ντράγκι για την παραγωγικότητα και την οικονομία. Τότε όμως η ομοφωνία εξασφαλίσθηκε με μεγάλη δυσκολία λόγω επιφυλάξεων των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Και το θέμα υγεία ήταν εξαιρετικά ευαίσθητο, όπως και τα ποσά ήσαν πολύ χαμηλά. Πώς είναι δυνατόν τώρα να εξασφαλισθεί τέτοιου ύψους χρηματοδότηση; Οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι φορείς, τα σχετικά lobbies και οι ακόλουθοι του εν γένει ευρωπαϊκού project – συνήθως με το αζημίωτο – βρήκαν στις ιδέες Ντράγκι την εκπλήρωση του ευρωπαϊκού ονείρου. Μεγάλες δηλαδή δαπάνες, κανονισμούς επί κανονισμών κι εξυπηρέτηση των κατεστημένων επιχειρηματικών συμφερόντων – ώστε να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Ενώ θέλουν να μιμηθούν τις ΗΠΑ ξεχνούν το βασικό δίδαγμα που προκύπτει από τη δική τους πρόοδο. Αέναες δηλαδή αλλαγές των πάντων, σε όλα τα επίπεδα. Πόσες αμερικανικές επιχειρήσεις, που ήσαν κυρίαρχες στο ξεκίνημα του προηγούμενου αιώνα, εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα; Κάντε μια σύγκριση με την Ευρώπη. Και θα νιώσετε αμέσως το πρόβλημα.
Οσοι σκέφτονται μια υγιή δημοσιονομική πολιτική και περιορισμό δαπανών από τα πράγματα θα σταθούν απέναντι στην έκθεση. Δεν γίνεται λ.χ. πουθενά λόγος για πολλές ευρωπαϊκές καταστρεπτικές πολιτικές. Που έχουν προκαλέσει τη σημερινη στασιμότητα. Οπως η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» που εξωθεί τα λαϊκά στρώματα σε οικονομική δυσπραγία. Οπως και η απόλυτη συνοδοιπορεία με τις ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Οπου η Ευρώπη υφίσταται οικονομική αφαίμαξη ενώ οι ΗΠΑ και η Ρωσία σωρεύουν κέρδη κι ενισχύονται. Δεν μπορεί ο Νότος να φέρει μόνος του το βάρος της ενεργειακής επάρκειας της Ουκρανίας ενώ ο Βορράς παρακολουθεί και οι ΗΠΑ οικονομικά κερδίζουν. Η Ευρώπη ήταν πολύ ψηλά στην κλίμακα της οικονομικής ευημερίας. Ξόδεψε ουσιαστικά πολλούς πόρους για άχρηστα προγράμματα ώστε τελικά να βρεθεί στον δρόμο της παρακμής. Τότε έπρεπε να είχε υπάρξει αντίδραση. Και ο κ. Ντράγκι είναι συνυπεύθυνος, γιατί βρισκόταν τότε σε θέσεις ευθύνης. Από ποιους ζητάει τώρα να αγοράσουν την έξοδό τους από τον δρόμο της υποβάθμισης;
Αυτοί που στηρίζουν καταρχήν την έκθεση είναι όσοι εκπροσωπούν χώρες ή φορείς που σίγουρα είναι χρεωμένοι ή έχουν την τάση να δημιουργούν μεγάλα χρέη. Μεταξύ τους και η Ελλάδα. Ποιος όμως θα πληρώσει τον λογαριασμό για όλα αυτά; Γιατί η Ελλάδα να υφίσταται τις συνέπειες, κυρίως οικονομικές, μιας πολιτικής που ξοδεύει για την ενεργειακή επάρκεια της Ουκρανίας και που περιθωριοποιεί τον φτηνό λιγνίτη γιατί δεν τολμά να αντισταθεί στις εντολές των ευρωπαίων περιβαλλοντολόγων και προπαγανδιστών της κλιματικής αλλαγής; Γι’ αυτό ακριβαίνει το ρεύμα και γίνονται σταδιακά απλησίαστα πολλά καταναλωτικά προϊόντα. Μόνο αν αντιδράσουμε στις πολιτικές αυτές μπορεί να βγούμε από τα αδιέξοδα. Κι όχι με τις μυθικές δημόσιες δαπάνες που οραματίζεται ο κ. Ντράγκι. Η Ευρώπη βρίσκεται σε δρόμο παραλογισμού. Μπορεί να εξέλθει με θετικές πολιτικές ενέργειες και όχι με πλάνα δυσθεώρητων δαπανών, που θα οδηγήσουν σε νέα τραγικά οικονομικά αδιέξοδα.