Ας δεχθούμε, αρχικά, πως η εφετινή Ευρωλίγκα περισσότερο από ποτέ θα μοιάζει με ένα μικρό ΝΒΑ. Μήπως, άλλωστε, αυτός δεν είναι ο στόχος των ιθυνόντων; Να αμπαλάρουν ακόμη καλύτερα το προϊόν που ούτως ή άλλως μοιάζει ιδιαίτερα χλιδάτο και να το προσφέρουν στο φιλοθεάμον κοινό. Αναμφίβολα αγγίζουν αυτό που θέλουν να φτάσουν – η Ευρωλίγκα τείνει να γίνει το πλέον ενδιαφέρον πρωτάθλημα της Γηραιάς και ειδικά στα μέρη μας η τηλεθέαση και το συνολικό ενδιαφέρον χτυπούν κόκκινο.
Εδώ, είμαστε, λοιπόν: οι εκδόσεις που οσονούπω θα δούμε στο παρκέ από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ασφαλώς και είναι από τις καλύτερες όλων των εποχών. Για τους δύο Αιώνιους ισχύει πως η βελτίωση του ενός αναγκάζει και τον άλλο να ακολουθήσει. Είναι απλά η άμιλλα. Υστερα από περίοδο ξηρασίας, πέρυσι ήταν που το Τριφύλλι επανέκαμψε και η επιστροφή του ήταν τόσο δυναμική ώστε θριάμβευσε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι δε πανηγυρισμοί του κοινού μετά την κατάκτηση των τροπαίων από τους παίκτες του Αταμάν, ήταν ουρανομήκεις. Ολο αυτό το σκηνικό έφερε την αντίδραση των Ερυθρόλευκων. Ο Ολυμπιακός έκανε στοχευμένες κινήσεις, έφερε πίσω τον Βεζένκοφ και έβαλε στη μηχανή του τον πληθωρικό Φουρνιέ. Ενα ρόστερ ίσως αλλοτινών εποχών, με την έννοια πως βρίθει από αστέρια και προκαλεί γλυκιά προσμονή στον κόσμο όσον αφορά στο πού θα φτάσει ένα σύνολο που επιθυμεί να κατακτήσει ξανά την κορυφή της Ευρώπης. Οχι μόνο να φέρει την ετικέτα του διεκδικητή, αλλά να πάει ένα βήμα παρακάτω, να φτάσει στο τέρμα της διαδρομής. Ο ΠΑΟ, για να επανέλθει κάποιος στους Πράσινους, στελεχώνεται από όσους έλαμψαν την περασμένη σεζόν και βίωσαν αποθέωση που άξιζαν στο 100%, πρόσθεσαν οι αρμόδιοι όμως στο παζλ και κομμάτια που (τους) έλειπαν. Ο Λορέντζο Μπράουν δείχνει έμπειρος και συνάμα διψασμένος, ενώ δεν τίθεται θέμα για το αν ο Γιουρτσεβέν είναι (πολύ) ανώτερος από τον Μπαλτσερόφσκι. Με δύναμη από την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, συνεπώς, ο Παναθηναϊκός θέλει τη «δεύτερη κολλητή κούπα». Το γυάλινο παρκέ στο ΟΑΚΑ είναι «όλα τα λεφτά» και ας ειπωθεί ως γενικός κανόνας ότι αμφότερες οι ελληνικές ομάδες επιδιώκουν να δώσουν στους θεατές ό,τι αυτοί χρειάζονται ώστε να απολαύσουν στιγμές (μπασκετικής) μαγείας. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο ένας αγώνας με έπαθλο την πρωτιά, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: μια διαδικασία που ξεχειλίζει από συναισθήματα και ταυτόχρονα ένα εμπορικό προϊόν που (πρέπει να ) εξελίσσεται κάθε στιγμή.
Κάπως έτσι, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ζητούν να εκτοξευτούν στο απόγειο της δόξας τους. Και ποιος ξέρει, ένας ελληνικό τελικός μπορεί να είναι εγγύτερα από κάθε άλλη φορά.