Ο υπουργός που επανέφερε διά της πλαγίας το αίτημα για μια ακόμη αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει υπηρετήσει σε δύο κυβερνήσεις συνεργασίας (από τις τρεις που συγκροτήθηκαν στον μισό αιώνα Μεταπολίτευσης) και αδυνατεί – sic – να πιστέψει πως μπορεί να κυβερνηθεί αυτή η χώρα από πολυκομματικά κυβερνητικά σχήματα. Σύμφωνα με το σκεπτικό του, «οι αδύναμες πλειοψηφίες δημιουργούν όχι μόνο αδύναμες κυβερνήσεις, αλλά και ερμαφρόδιτες». Γι’ αυτό, εκείνος – και πιθανότατα πολλοί ακόμη στο κυβερνών κόμμα, οι οποίοι διαβάζουν τα πρόσφατα γκάλοπ και παρατηρούν πόσο απέχει τώρα η ΝΔ απ’ το να πιάσει ποσοστά που εξασφαλίζουν αυτοδυναμία – θα προτιμούσε να καταφύγει η κυβερνητική πλειοψηφία στην παραδοσιακή μέθοδο της προσαρμογής του εκλογικού συστήματος στις μικροκομματικές της ανάγκες. Τι κι αν ένας τέτοιος τακτικισμός θα λέρωνε τη θεσμικότητα που επικαλείται ξανά και ξανά ο Πρωθυπουργός ως κύριο στοιχείο του πολιτικού του χαρακτήρα όποτε αρνείται ότι σχεδιάζεται οποιαδήποτε σχετική παρέμβαση; Ή οι κυνικοί της πολιτικής αγοράς επιμένουν πως το κόλπο δεν λύνει το πρόβλημα του 2027 επειδή μια τροποποίηση θα πρέπει να ψηφιστεί από τα δύο τρίτα «του όλου αριθμού των βουλευτών», σύμφωνα με το Σύνταγμα;