Πρώτα απ’ όλα να ομολογήσω ότι ντρέπομαι. Δεν παρακολούθησα ούτε πέντε συνεχόμενα λεπτά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ήξερα τους αθλητές που συμμετείχαν, ούτε καν αυτούς που κέρδισαν μετάλλια. Βέβαια, θα ντρεπόμουν περισσότερο αν, ενώ δεν τους ήξερα, τους αποθέωνα στα σόσιαλ μίντια για τις νίκες τους κι έγραφα για «τα παιδιά που μας έκαναν περήφανους». Δεν μου αρέσει αυτό το «ραντεβού» με τη στιγμή της λάμψης ενός ανθρώπου όταν δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με τα «σκοτάδια» του. Μου φαίνεται υποκριτική και εγωκεντρική η αναφορά στη λεβεντιά του Αντώνη Τσαπατάκη ή το σθένος της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου επειδή τους «ανακαλύψαμε» λόγω της νίκης τους. Η Αλεξάνδρα, ο Αντώνης και τα άλλα παιδιά των Παραολυμπιακών έχουν δύναμη και μεγάλα κουράγια ακόμη και αν δεν συμμετείχαν ή δεν κέρδιζαν στους αγώνες. Το έχουν αποδείξει με το πώς έχουν διαχειριστεί το πρόβλημά τους.
Ντρέπομαι διότι όταν είδα, τυχαία, τους τυφλούς δρομείς να τρέχουν «δεμένοι» με τους συνοδούς τους, δεν άντεξα το θέαμα περισσότερα από δύο – τρία λεπτά. Δεν το άντεξα συναισθηματικά αλλά και λόγω ενοχών για όλες εκείνες τις πάρα πολλές φορές που ένας μικρός πόνος, ένα στραπατσαρισμένο δαχτυλάκι του ποδιού με έριχναν στο κρεβάτι και με έκαναν να αισθάνομαι ανήμπορη και να χρειάζομαι τη φροντίδα και τη συμπαράσταση συγγενών και φίλων. Ντρέπομαι, αν και δεν είμαι η μόνη που γύρισε τις πλάτες στους Παραολυμπιακούς. Το μαρτυρούν οι τηλεθεάσεις της ΕΡΤ, τα δυόμισι εκατομμύρια εισιτήρια που κόπηκαν στο Παρίσι σε σχέση με τα εννιάμισι των Ολυμπιακών.
Υποτίθεται ότι ζούμε την εποχή της συμπερίληψης. Οτι μαχόμαστε ενάντια στην αναπηροφοβία και την περιθωριοποιήση των ΑμεΑ. Μια «μάχη» που, τελικά, περιορίζεται στην καταγγελία. Φωτογραφία του αυτοκινήτου που παρκάρισε μπροστά σε ράμπα για ΑμεΑ, στιγμιότυπο με καροτσάκι που δεν μπορούσε να προχωρήσει σε πεζοδρόμιο λόγω των τραπεζοκαθισμάτων κάποιων καφέ, μαρτυρία για ανάρμοστη συμπεριφορά καθηγητών, εργοδοτών, πολιτών σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πρόσκαιρη ανάδειξη στην επικαιρότητα κάποιου κοριτσιού, κάποιου αγοριού ΑμεΑ που συμμετείχε σε μια παράσταση, ταινία ή σίριαλ. Και, εντελώς περιστασιακά, «λουστραρισμένες» φωτογραφίες αναπήρων αθλητών. Λόγια, λόγια, λόγια.
Καλά είναι όλα αυτά αν έχουν έστω και τα μισά από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η ζωή όμως και η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρία δεν έχει καθόλου λούστρο. Είναι δύσκολη, σκληρή και, σε κάποιες περιπτώσεις, αδιέξοδη. Και θεωρώ ότι ακόμη και αν, διά μαγείας, δημιουργηθούν όλες οι δομές, ενεργοποιηθούν όλοι οι νόμοι που διευκολύνουν την καθημερινότητά του και ψηφιστούν άλλοι τόσοι, δεν θα είναι «όλα καλά». Το μαρτυρά η αδιαφορία μας – ή το επιλεκτικό ενδιαφέρον μας – για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Το ότι σε έναν μήνα ελάχιστοι θα θυμούνται τα ονόματα αυτών των ολυμπιονικών. Και η διακινούμενη ντοστογεφσκική άποψη που κάναμε σλόγκαν αφού παραποιήσαμε το νόημά της, ότι δήθεν η ομορφιά – που προϋποθέτει την υγεία και την αρτιμέλεια – θα σώσει τον κόσμο. Ποιον κόσμο;
Τα ψεύτικα
τα λόγια τα μεγάλα
Δεν είμαι σίγουρη ότι ο παραπάνω τίτλος ταιριάζει απόλυτα με τον Κασσελάκη. Η άνοδος και η πτώση είναι ευθείες πορείες που δεν μπορούν να προδιαγραφούν. Δηλαδή, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι την άνοδο θα την ακολουθήσει η πτώση, έστω και αν συνέβη σε αυτήν την περίπτωση. Η παρουσία του έκπτωτου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή της χώρας θα έλεγα ότι προσομοιάζει περισσότερο σε κύκλο. Μία πορεία που, εξαρχής, ξέρεις ότι θα κλείσει.
Ο τρόπος που έκανε εισοδισμό στην πολιτική προδίκαζε και το τέλος που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Διότι ο Κασσελάκης δεν ήθελε να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Νόμιζε ότι θα μπορούσε να αλλάξει την πολιτική. Χωρίς μάλιστα να γνωρίζει το αντικείμενο. Γι’ αυτό και αυτολανσαρίστηκε όπως θα λάνσαρε ένα καινούργιο προϊόν, μια οδοντόπαστα ας πούμε που δεν θα ήθελε ξέβγαλμα. Και μόλις χρειάστηκε να διαχειριστεί πολιτικές ισορροπίες τα έκανε μούσκεμα.
Η συνέχεια; Επίσης προδιαγεγραμμένη. Ή που θα κάνει ένα δικό του ιδιοκτησιακό κόμμα που θα έχει την τύχη του Βαρουφάκη ή θα κατεβεί υποψήφιος στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν χάσει, πάλι θα κάνει ένα δικό του ιδιοκτησιακό κόμμα που θα έχει την τύχη του Βαρουφάκη. Αν κερδίσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνωθεί και θα γίνει ένα ιδιοκτησιακό κόμμα που επίσης θα έχει την τύχη του Βαρουφάκη.