Μαζί της δάκρυσε όλη η Ελλάδα. Χαρά, υπερηφάνεια, συγκίνηση. Το έχει παλέψει πάρα πολύ. Το χρυσό στο Παρίσι ήταν μια δικαίωση. Τόσες αδικίες. Ηταν κρίμα να μην τα καταφέρει. Το είπε και η ίδια. Ψυχή μεγάλη. Τεράστια. Χώρεσε μέσα της όλη την πατρίδα. Ολους μας και μας οδήγησε μαζί της στον ουρανό. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου είναι μία από τις πιο διακεκριμένες ελληνίδες παραολυμπιονίκες, γνωστή για τις επιτυχίες της στον χώρο της κολύμβησης και την αφοσίωσή της στον αθλητισμό, παρά τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της σωματικής της αναπηρίας. Η ιστορία της είναι γεμάτη έμπνευση, αφοσίωση και προσπάθεια, που την έχει καθιερώσει ως ένα από τα σύμβολα αθλητικού ήθους και δύναμης ψυχής.
Μέχρι τα 5 δεν ήξερε καν πώς είναι η θάλασσα. Μέχρι τα 14 δεν της άρεσε καν το κολύμπι. Στα 21 αποφάσισε να δοκιμάσει τη θεραπευτική κολύμβηση και στα 31 της έγινε επαγγελματίας κολυμβήτρια.
Υιοθετήθηκε από ζευγάρι Ελλήνων στα πέντε της χρόνια. Οι βιολογικοί της γονείς κατάγονται από τη Ρουμανία, όπου ζούσε σε ορφανοτροφείο πριν υιοθετηθεί. Σε ηλικία 14 ετών διαγνώστηκε με σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου, μια ασθένεια που περιορίζει προοδευτικά την κίνηση. Αρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο στη δεύτερη δεκαετία της ζωής της. Σήμερα, εκτός από την αθλητική της καριέρα, εργάζεται και διακρίνεται ως λογοθεραπεύτρια.
Μέσα από τον αθλητισμό βρήκε ένα μέσο έκφρασης και απελευθέρωσης, ενώ ανέπτυξε μια δυνατή σχέση με το νερό, που έγινε το μέσο για την προσωπική της ενδυνάμωση και αυτοεκτίμηση.
Στα πρώτα της βήματα η Αλεξάνδρα αγωνίστηκε σε τοπικούς διαγωνισμούς και, παρόλο που δεν ήταν εύκολο, κατάφερε να ξεχωρίσει. Η επιμονή και η πειθαρχία που έδειξε την έκαναν να εξελίσσεται συνεχώς, ενώ οι πρώτες διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να καταξιωθεί στον χώρο της κολύμβησης για άτομα με αναπηρίες, συμμετέχοντας σε εθνικούς και διεθνείς αγώνες. Πάλεψε και νίκησε το bullying και τις κοινωνικές διακρίσεις.
Για να αποφευχθεί η μυϊκή απώλεια, η Σταματοπούλου άρχισε να κολυμπά. Το 2011 πήρε μέρος στον πρώτο της διαγωνισμό στην κατηγορία S3. Το 2015 είχε τις πρώτες της επιτυχίες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρακολύμβησης στη Γλασκώβη. Εναν χρόνο αργότερα πήρε μέρος στους Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και ήρθε πέμπτη στα 50 μέτρα ύπτιο. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρακολύμβησης 2017 στην Πόλη του Μεξικού κέρδισε τρία μετάλλια: ασημένιο στα 50 μέτρα ελεύθερο, χάλκινο στα 100 μέτρα ελεύθερο και στα 50 μέτρα ύπτιο. Μετά την εξέλιξη της ασθένειάς της, μεταφέρθηκε στην κατηγορία αγώνων S4 το 2018.
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο και στους Παραολυμπιακούς του 2024 το χρυσό στα 50 μέτρα ύπτιο S4. Βραβεύτηκε ως η Καλύτερη Ελληνίδα Αθλήτρια με αναπηρία για τα έτη 2018, 2019, 2021 και 2022 στα αθλητικά βραβεία του ΠΣΑΤ.
Είναι αφοσιωμένη στην αναγνώριση του αθλήματός της για να αναγνωρίζονται οι παρααθλητές ως επαγγελματίες και να καταργηθεί ένας νόμος που ισχύει μόνο στην Ελλάδα, ότι ένα μετάλλιο από μια διεθνή αθλητική διοργάνωση θα αναγνωρίζεται μόνο εάν ο αγώνας πραγματοποιήθηκε εναντίον τουλάχιστον οκτώ άλλων εθνών. Δεδομένου ότι μόνο επτά αγωνίστηκαν στην κατηγορία τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης του 2022, στο οποίο η Σταματοπούλου κατέκτησε το χρυσό, αυτό το χρυσό μετάλλιο δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα (από τον Δεκέμβριο του 2022).
Η ίδια έχει δηλώσει πολλές φορές ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της αναπηρίας της δεν την πτοούν, αλλά την κινητοποιούν να γίνει καλύτερη, τόσο ως αθλήτρια όσο και ως άνθρωπος. Πριν από δύο χρόνια, καλεσμένη του τηλεοπτικού χορευτικού σόου «Dancing with The Stars», χόρεψε ένα ντουέτο με τη χορεύτρια Μαρίνα Λαμπροπούλου, για να μεταφέρει το μήνυμα ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Η στάση της απέναντι στη ζωή και στον αθλητισμό έχει εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εχει μιλήσει ανοιχτά για τη σημασία της συμπερίληψης και της ίσης μεταχείρισης των ατόμων με αναπηρίες, τόσο στον αθλητισμό όσο και στην κοινωνία.
Δεν είναι απλώς μια επιτυχημένη αθλήτρια, αλλά και μια ενεργή πρεσβευτής του παραολυμπιακού αθλητισμού. Μέσα από τις δράσεις της προωθεί την ένταξη περισσότερων ατόμων με αναπηρίες στα σπορ, τονίζοντας τη σημασία της φυσικής δραστηριότητας και της αθλητικής κουλτούρας για όλους. Συνεργάζεται με οργανώσεις και συλλόγους και προσπαθεί να προσεγγίσει νέους ανθρώπους με αναπηρίες για να τους εμπνεύσει να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.
Η ίδια έχει δηλώσει πως βλέπει τον εαυτό της ως πρότυπο και θέλει να χρησιμοποιήσει τη φήμη της για να προωθήσει θετικά μηνύματα για όλους. Ηθελε να μοιάσει στη Νάντια Κομανέτσι, όμως το σύνδρομο Stiff Person, η πάθηση από την οποία πάσχει και η Σελίν Ντιόν, της άλλαξε όλη τη ζωή, μα εκείνη δεν λύγισε ποτέ.
Παρά τις επιτυχίες της, συνεχίζει να αντιμετωπίζει προκλήσεις στην αθλητική της καριέρα. Η προπόνηση είναι απαιτητική, ενώ οι σωματικές της δυσκολίες δεν υποχωρούν. Το όνειρό της είναι να δει περισσότερα άτομα με αναπηρίες να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να μην περιορίζονται από τις κοινωνικές αντιλήψεις ή τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Τονίζει συνεχώς ότι ο αθλητισμός είναι για όλους και ότι η δύναμη της θέλησης μπορεί να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο. Εχει κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό της κοινωνίας, ενώ το μήνυμα που περνάει μέσα από τις δράσεις και τις δηλώσεις της είναι ότι τα όρια υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας.