Κλασικό σπορ στην ελληνική πολιτική είναι το κάζο, η πολεμική, η χλεύη για το πού μετακινήθηκε ή μετατοπίστηκε κάποιος. Πόσο εύκολα άλλαξε πολιτικό χώρο. Αν άλλα έλεγε κάποτε και άλλα τώρα. Και αιχμή του δόρατος της συζήτησης είναι τα τρία κόμματα. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ. Η στήλη διατηρεί τη γνώμη πως δεν έχει σημασία τι κομίζει κάποιος κάπου αλλά σε τι χώρο προσέρχεται και με τι όρους συμφωνίας.
Λέω πως είμαι κεντρώος και στηρίζω ένα κόμμα που έχει ως βασικό του στρατήγημα την καταστολή των διαδηλώσεων; Δεν είμαι κεντρώος. Λέω πως είμαι ΠΑΣΟΚ αλλά πήγα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε σε νεοφιλελεύθερο; Είμαι ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αν συνέχιζα να είμαι ΠΑΣΟΚ θα παρέμενα στον χώρο μου για να το αναπτύξω. Θεωρώ πως είμαι προοδευτικός αλλά στηρίζω ένα ομοφοβικό κόμμα ή ένα κόμμα που είναι υπέρ των πλειστηριασμών των ευάλωτων; Δεν είμαι προοδευτικός.
Τα σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω αυτές τις μέρες που οι 11 βουλευτές της ΝΔ σήκωσαν αντάρτικο για την προστασία των νοικοκυριών από τα κόκκινα δάνεια. Προφανώς έχει σκεπτικό όλο αυτό, αφού οι αναφορές των περισσοτέρων είναι σε μια κοινωνική λαϊκή Δεξιά που πολλά μπορείς να της καταλογίσεις αλλά τουλάχιστον ένα ένστικτο της μαζικής δυσαρέσκειας το έχει. Το σκεφτόμουν αφού επί ημερών ΝΔ δεν υπήρξε και κάνα σοβαρό δίχτυ προστασίας για τους δανειολήπτες. Τουλάχιστον σε μένα έρχονται ενημερώσεις κάθε εβδομάδα για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας σε λαϊκές γειτονιές και για τοπικά κινήματα που επιχειρούν να τις ανακόψουν.
Επιστρέφω στο αρχικό μου σκεπτικό. Δεν μπορεί να υποδύεσαι τον κοινωνιστή, όταν το κόμμα στο οποίο ανήκεις ως κυβερνητική δύναμη δεν προάγει – να το πω κομψά – την κοινωνική προστασία. Και κυρίως να το κάνεις όταν έχεις οσμιστεί την υπαρκτή φθορά της κυβέρνησης που στηρίζεις.
Θα πει κάποιος πιο καλοπροαίρετα πως τα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικοί οργανισμοί. Πως έχουν τάσεις, αποχρώσεις, ομάδες, σημεία και πρόσωπα με αναφορές. Ναι. Μα το κύριο δεν είναι οι απόψεις απλώς που εκφράζονται αλλά οι πολιτικές που παράγονται. Και μπορεί σε κόμματα που απλώς κάνουν αντιπολίτευση να είναι ευκολότερο να διατυπώνονται οι διαφορετικές πλατφόρμες, αυτές τις ημέρες μέχρι παρεξήγησης και διαλυτικής κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν όμως τα κόμματα είναι κυβερνητικά, σημασία και τελικό ταμείο γίνεται με τις αποφάσεις του «γκουβέρνου».
Στη νεότερη βέβαια Ιστορία είχαμε και πολιτικούς που διαφοροποιήθηκαν ηχηρά από τις κυβερνήσεις στις οποίες ανήκαν ή από τα κόμματα στα οποία εγγράφονταν. Και αποχώρησαν ή καρατομήθηκαν. Επιβεβαιωτικό πως άλλο η απόχρωση σε μια προσέγγιση και άλλο η δομική διαφωνία. Θα φέρουν πρόταση νόμου βουλευτές της ΝΔ για πλήρη προστασία της πρώτης κατοικίας; Τότε θα μιλάμε για κάτι άλλο και όντως για μια ποιοτική τομή. Θα έφερναν νόμο που θα καταργούσε τις μνημονιακές δεσμεύσεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μετά την έξοδο της χώρας από την επιτροπεία το 2018; Τότε τα πράγματα θα σοβάρευαν.
Σήμερα το κυρίως μέρος του πολιτικού συστήματος μετακινείται οργανικά ή χωροταξικά αλλά όχι δομικά και ουσιαστικά. Από τον πυρήνα της λαϊκής Δεξιάς μέχρι τις απολήξεις της Κεντροαριστεράς, όλοι συμφωνούν στα βασικά. Στις συμμαχίες της χώρας. Στον πυρήνα της δημοσιονομικής της πολιτικής. Και ίσως γι’ αυτό η κουβέντα για τις «μετακινήσεις» και τις μετατοπίσεις σηκώνει τόσο σύννεφο, πολεμική, χλεύη, κάζο.