Στην πιο κρίσιμη συγκυρία των τελευταίων πολλών ετών, εσωτερικά και διεθνώς, όπου τα γεωπολιτικά δεδομένα μετατρέπονται από μέρα σε μέρα, οι βεβαιότητες έχουν ρευστοποιηθεί, οι συμμαχίες μεταβάλλονται, οι κρίσεις είναι παρούσες και διαρκείς, ενώ καραδοκούν και νέες, οι ευθύνες της προοδευτικής παράταξης είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Οι ευρωεκλογές απέδειξαν ότι η σημερινή ΕΕ δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών και στα προβλήματά τους. Η Ευρώπη των «27» έχει μετατραπεί σε έναν δυσκίνητο γραφειοκρατικό οργανισμό, χωρίς λογοδοσία, χωρίς διαφάνεια – εξού και η αποστροφή των πολιτών που μεταφράστηκε εν πολλοίς με την αποχή αλλά και με την άνοδο της Ακροδεξιάς.
Στα καθ’ ημάς, η πολυδιαφημισμένη «παντοκρατορία» της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει υποστεί ανεπανόρθωτα ρήγματα: κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, εκλογικά. Αυτό αποτυπώθηκε και στην ευρωκάλπη αλλά και στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών νιώθει την αποτυχία του επιτελικού κράτους, την κορύφωση της αλαζονείας, την έλλειψη ενσυναίσθησης. Βιώνει στο πετσί του την ακρίβεια που ροκανίζει το εισόδημα, την αδιαφανή διαχείριση των τεράστιων πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, το μαράζωμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την ανάπτυξη για ολίγους και «εκλεκτούς». Βλέπει την αναξιοκρατία, την απαξίωση του κράτους δικαίου, την αποσάρθρωση του ΕΣΥ και όλων των κοινωνικών παροχών που είχαν γίνει πράξη από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη θα είναι και η τελευταία του. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, οι πολίτες διαπιστώνουν και την ανυπαρξία εναλλακτικής. Και ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται το κενό. Αν δεν το καλύψει η προοδευτική παράταξη, θα το καλύψουν τα άκρα που καραδοκούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να αποτελέσει τον εκφραστή της αγωνίας των πολιτών. Οχι τώρα, που είναι ακέφαλος, αλλά και πριν από τις πολλαπλές διασπάσεις και την καθαίρεση του νεοφώτιστου αρχηγού. Ετσι κι αλλιώς, ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, συνονθύλευμα τάσεων και αντίρροπων απόψεων, υπήρξε απότοκος της κρίσης που συγκλόνισε τη χώρα και όχι συμπαγές κόμμα κυβερνησιμότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν μπορεί. Το ΠΑΣΟΚ όμως μπορεί και το οφείλει στην ιστορία του και στους πολίτες.
Ωστόσο, ποιο ΠΑΣΟΚ; Σίγουρα όχι αυτό που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια.
Αλλά ένα ΠΑΣΟΚ πολυσυμμετοχικό, ανοικτό σε απόψεις, με θέσεις και προτάσεις διακυβέρνησης, με λόγο στιβαρό. Με όργανα σε πλήρη λειτουργία και όχι από ανύπαρκτη έως καχεκτική. Ενα ΠΑΣΟΚ που να σχεδιάζει, να δρα και να αποφασίζει με λογική συλλογικότητας, όχι παρέας. Ενα ΠΑΣΟΚ που να εμπνέει, να συναποφασίζει, να ενώνει.
Τώρα, είναι η ώρα για Κάλπες Αναγέννησης.
Ως μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες, ανησυχώ για το αύριο της παράταξης.
Ενόψει των κρίσιμων εσωκομματικών εκλογών, θέλω ο νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ να αναλάβει πρωτοβουλίες, να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να ενώσει όλους τους προοδευτικούς πολίτες, σε μια ενιαία κοίτη, απέναντι στη δεξιά πολιτική Μητσοτάκη. Να έχει όραμα, σχέδιο, εμπειρία, γνώση. Να έχει ιδρώσει τη φανέλα, να έχει πονέσει για το ΠΑΣΟΚ. Να είναι ένας από εμάς, πρώτος μεταξύ ίσων και όχι απομονωμένος. Να αφουγκράζεται την κοινωνία, τους πολίτες και τις ανάγκες τους. Να σηκώσει τα μανίκια και να ξαναφέρει τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη εκεί που της αξίζει.
Οπως έδειξε και στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή, αλλά και στις καθημερινές περιοδείες του σε όλη τη χώρα, ο Παύλος Γερουλάνος θεωρώ ότι μπορεί να αναγεννήσει το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και να φέρει ξανά την ελπίδα στο προσκήνιο.
Η Εφη Χαλάτση είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.