Η νέα εβδομάδα δεν θα οδηγήσει μόνο στο γαλάζιο πάρτι στη Ρηγίλλης (και σε μια συναισθηματική ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη) για τα γενέθλια της κυβερνητικής παράταξης. Θα οδηγήσει επιπλέον κόσμο και κοσμάκη εντός του Μαξίμου: αρχικά τους υπουργούς, έπειτα τους βουλευτές που δεν μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα. Οι πρώτοι καλούνται στην αίθουσα συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου για την πρώτη μετά τη ΔΕΘ επίσημη σύσκεψη. Οι δεύτεροι καλούνται για άτυπη συνεδρίαση στο αίθριο της κυβερνητικής έδρας, μπας και καλυφθεί η απόσταση που (πολλοί εξ αυτών) αισθάνονται. Ο σκοπός των συναντήσεων στο κτίριο όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις μαζί με διάφορα άλλα του γαλάζιου παρασκηνίου (ας πούμε, τα υπουργικο-βουλευτικά δείπνα) είναι προφανής.
Η κυβέρνηση διανύει από το καλοκαίρι μια περίοδο δοκιμασίας (των αντοχών της και ακόμα χειρότερα της αποτελεσματικότητάς της) και το τελευταίο που θέλει είναι να διαχειρίζεται εσωτερικά «επεισόδια». Γιατί αυτά γυρίζουν αυτομάτως αλλού τη δημόσια συζήτηση και την προσοχή «παραταξιακών» και «τεχνοκρατών», την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους (καχύποπτους, δυσαρεστημένους, αποστασιοποιημένους) ψηφοφόρους ότι ενδιαφέρεται για το «πραγματικό πεδίο» πολιτικής, την καθημερινότητα. Οτι τη νοιάζει να αλλάξει στην πράξη το κλίμα αβεβαιότητας στην κοινωνία – και τις δημοσκοπικές μπάρες στις οποίες υπερισχύουν όσοι θεωρούν ότι η χώρα πάει λάθος και όσοι αξιολογούν αρνητικά το κυβερνητικό έργο. Ισως στα ραντεβού του Μητσοτάκη με υπουργούς και βουλευτές να τον δούμε να… τραβά το αφτί στους πρώτους και να υπόσχεται την ανοιχτή πόρτα του στους δεύτερους.
Εχουν ξανασυμβεί αυτά, κατάντησαν περίπου κλισέ στην πενταετία. Ομως τώρα που σηκώνεται το «χαλί» της αδιατάρακτης πολιτικής κυριαρχίας είναι αλλιώς. Μαξίμου, υπουργοί και βουλευτές θα αποδείξουν αν μπορούν να γειωθούν – χωρίς εγωπάθεια ή δισταγμούς – με υπαρκτές ανάγκες και απαιτήσεις. Αν το Μαξίμου είναι ικανό να απαντήσει σε (λογικές) ανησυχίες από όπου κι αν προέρχονται – από το Κέντρο ή τα δεξιότερα. Κι αν οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν διάθεση να «εκπαιδεύσουν» την κοινωνία (να την προετοιμάζουν, να επεξηγούν, να πείθουν), χωρίς την αγωνία της καρέκλας ή της επανεκλογής.