Το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή (ξεκίνησε χθες) έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Τα πενήντα χρόνια από το 1ο Φεστιβάλ συμπίπτουν με τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, τα 50 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, τα 50 από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εδώ, σε αυτόν τον ιστορικό κύκλο, περικλείεται και το κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός που το ΚΚΕ στήνει με όρους αυτοοργάνωσης, εθελοντισμού και που οι πέντε δεκαετίες αυτές (το πρώτο έγινε στις 19 – 21 Σεπτεμβρίου 1975 στο γήπεδο Ζωγράφου) όχι μόνο δεν ξεθώριασαν αλλά του πρόσθεσαν δυναμική.
Το Σάββατο θα γίνει η μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στην Κεντρική Σκηνή με χαιρετισμό από τον Θοδωρή Κωτσαντή, γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, και με ομιλία από τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Για το ΚΚΕ το Φεστιβάλ δεν οριοθετείται απλώς στο πολιτισμικό πεδίο. Και παρότι τα τελευταία χρόνια είναι αξιοσημείωτο το άνοιγμα του κόμματος σε πολιτιστικά ρεύματα και εκφράσεις. Είναι πάνω από όλα ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός. Μια τομή τεσσάρων ημερών που και αφορμή γίνεται για ευρεία διάδοση των θέσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αλλά και μια πολυεπίπεδη ζύμωση γενεών.
Μέσα στα χρόνια το Φεστιβάλ άλλαξε, μετακινήθηκε σε σημεία (Καισαριανή, Ιλίσια, Ιλιον κ.ά.), κρατώντας όμως τον πυρήνα του χαρακτήρα και του σκοπού του. Πέρασε από όλα τα κύματα της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας, απ’ τις μεγάλες φορτισμένες συναυλίες και εκδηλώσεις (εντός του) της Μεταπολίτευσης, μέχρι τις δυσκολίες να στηθεί μετά την κρίση του 1989 – 91 ή την ανασύνταξή του από τη γενιά της ανασυγκρότησης της ΚΝΕ και του ΚΚΕ μετά την πτώση του Τείχους. Από τα μυθικά πρόσωπα που πέρασαν τις πύλες του ως καλεσμένοι και συμμετέχοντες, ζώντες και τεθνεώτες του προοδευτικού και δημοκρατικού κόσμου, μέχρι τα τελευταία φεστιβάλ στο Ιλιον που κάθε χρόνο είναι και μαζικότερα. Γενιές και γενιές έχουν αναμνήσεις από τα φεστιβάλ 50 ετών. Ανθρωποι που μπορεί να εντάχθηκαν στην ΚΝΕ ή στο ΚΚΕ και μετά να απομακρύνθηκαν πολιτικά όχι, εθιμοτυπικά το επισκέπτονται. Για το ΚΚΕ είναι μια «κόκκινη πολιτεία» αντιπρότασης πολιτισμού και πολιτικής. Κάθε Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, έχει ως στόχο να εφάπτεται με την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα αλλά και να τιμά δημιουργούς, πρόσωπα, ιστορικές στιγμές.
Σήμερα το ΚΚΕ κάνει το δικό του ιδιότυπο άνοιγμα σε νέους και εργαζόμενους και θέτει τη δική του οπτική πάνω στα προβλήματα της καθημερινότητας ή στη νέα γεωπολιτική δίνη (σταθερά κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ). Στέκεται μετωπικά στις διεργασίες στην Κεντροαριστερά αλλά και στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Ακολουθεί τον δικό του δρόμο, απομόνωσης για τους πολιτικούς αντιπάλους του, αυτονόητο για το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς.
Παύλος Φύσσας
Πού είναι το ακροατήριο;
Εντεκα χρόνια χθες από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον ναζιστή Ρουπακιά της Χρυσής Αυγής, ένα ερώτημα είναι πού έχει πάει εκείνο το ακροατήριο της εγκληματικής οργάνωσης που έφτασε να τη βάζει στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Εχει επιμεριστεί στα δεξιά της Δεξιάς; Παραμένει βουβό στην αποχή και τη διαμαρτυρία; Περιμένει έναν ακροδεξιό μεσσία που θα φέρει εκ των πραγμάτων η ακύρωση του δικομματισμού και η εκατέρωθεν δυσαρέσκεια για κυβέρνηση και αντιπολίτευση; Οι όροι διαμόρφωσής του δυστυχώς είναι εδώ. Συν το κενό της Αριστεράς που μοιάζει αδύναμη να μιλήσει με τα λαϊκά στρώματα.
Μη χαθούν οι μικρομεσαίοι
Οι έντεκα βουλευτές της ΝΔ που σήκωσαν αντάρτικο για τα κόκκινα δάνεια και τους απροστάτευτους δανειολήπτες έχουν στο μυαλό τους όχι απλώς μια προσήλωση στο κοινωνικό – δεν αμφισβητείται κάτι τέτοιο για κάποιος εξ αυτών εξάλλου – αλλά και έναν προβληματισμό για τη διάρρηξη της κοινωνικής βάσης της Δεξιάς – Κεντροδεξιάς στη χώρα. Εμπειροι ορισμένοι, ξέρουν πως αν η ΝΔ διαρρήξει αυτές τις συμμαχίες, βασικά με τους ευάλωτους μικρομεσαίους, η πορεία θα είναι χωρίς επιστροφή. Και πού θα πάνε, θα αναρωτηθεί κάποιος όσοι βάλλονται από τους servisers; Και πουθενά να πάνε, πάλι η ζημιά για την κυβερνώσα παράταξη θα έχει γίνει.