Αργά ή γρήγορα ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης θα οδηγούσε ένα νεότερο ακροατήριο στον χαμένο πρόωρα συγγραφέα, κριτικό και κινηματογραφιστή Χρήστο Βακαλόπουλο, που για χρόνια εξάλλου συνεργάστηκαν. Κι αν το κοινό αυτό είναι συνεπές, θα οδηγηθεί από τον Χρήστο στην Πατρίσια Χάισμιθ, στον Κωστή Παπαγιώργη, στους Κινκς. Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας το πλήρες πρόγραμμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στο αφιέρωμα που έχει για τον Τσιώλη. Αλλά και βλέποντας τους πτυχιούχους του Βακαλόπουλου στα ευπώλητα μυθιστορήματα της Πολιτείας.
Αθόρυβα έφυγε το καλοκαίρι ο δανδής της κοσμικής φωτογραφίας και συνεργάτης παλιά και του «Ταχυδρόμου» Λάκης Γιακουμής. Η κοσμική ζωή της Μυκόνου, του Σεν Τροπέ αλλά και όχι μόνο διασώθηκε από τη δουλειά του και εύχομαι να επανασυστηθεί με κάποιο άλμπουμ έστω ενός μέρους του αρχείου του. Υπάρχουν ως κοσμικοί όταν εικονογραφούνται, και τον ρόλο αυτόν τον έπαιξε άριστα ο Λάκης.
Τι νέο ήθος είναι αυτό που την ίδια μέρα της εκδημίας κάποιου βγαίνουν τα φτυάρια της αποδόμησης; Σημάδι ωριμότητας ή ανάγκη να κατεβάσουμε στα μέτρα μας τον τεθνεώτα; Ψυχραιμία. Υπάρχει χρόνος να αξιολογηθεί κάποιος και το πέρασμά του. Το σκέφτηκα βλέποντας όσα γράφτηκαν στα κοινωνικά δίκτυα κυρίως με τον θάνατο του Αλεν Ντελόν και του Χρήστου Γιανναρά.
Για το φευγιό του Δάνη Κατρανίδη, δεν στάθηκαν πολλοί πως μέσα στη μαύρη κρίση ο Δάνης έφτιαξε το θέατρο Πόλις, μια ανάσα από τους οίκους ανοχής της οδού Φυλής και φώτισε τη δύσκολη περιοχή.
Πότε διαρρέεις κάτι στην πολιτική; Οταν ισχύει ή όταν θες να το κάψεις. Ο ένοικος του προεδρικού μεγάρου θα είναι άλλος μαντεύω το 2025, αν με ρωτάτε, όχι κάποιος/-α από αυτούς που γράφονται.