Οταν μπαίνει κανείς στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, νιώθει πως μεταφέρεται στην περίοδο του Μεσοπολέμου. Γι’ αυτό το σκηνικό όπου στήθηκαν αρκετά από τα πηγαδάκια της ημερίδας του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα ταίριαζε στην ψυχολογία των αριστερών – κι αυτοί έχουν ήδη πίσω τους έναν Μεγάλο Πόλεμο και προχωρούν, σαν υπνοβάτες, προς τον επόμενο. Ο οικοδεσπότης τους, βέβαια, εμφανίστηκε σαν κάποιος που έχει ταξιδέψει μέχρι το μέλλον του χώρου τους κι επιστρέφει για να τους προειδοποιήσει.
Ετσι, όχι μόνο τους είπε πως «η σημερινή ανισορροπία του πολιτικού συστήματος, αν δεν αποκατασταθεί από τα αριστερά, ο κίνδυνος είναι να αποκατασταθεί ακόμη δεξιότερα», αλλά πήρε και πίσω τη συμβουλή που τους είχε δώσει τέσσερις μήνες νωρίτερα – να μάθουν οι προοδευτικές δυνάμεις πρόσθεση και πολλαπλασιασμό –, υποστηρίζοντας ότι τα απλά εκλογικά μαθηματικά δεν μπορούν πια να λύσουν το πρόβλημα των αντιπάλων της ΝΔ, αφού η σκέτη άθροιση κομμάτων δεν φτιάχνει έναν εναλλακτικό πόλο διακυβέρνησης.
Για αιρετός που ξόδεψε σημαντικό μέρος της πρωθυπουργικής του θητείας (συν τα 86 δισ. ευρώ που κόστισε στη χώρα η περήφανη διαπραγμάτευση, σύμφωνα με τον κεντρικό τραπεζίτη) μέχρι να ωριμάσει πολιτικά, ο ιδρυτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει βελτιωθεί αισθητά. Χρειάστηκε λιγότερο χρόνο για να ομολογήσει ον δε ρέκορντ πως το μοντέλο συνεργασίας το οποίο πρότεινε επιτακτικά δεν δουλεύει. Κατά την εκτίμηση ανθρώπου που βρίσκεται κοντά του πολύ καιρό, αυτό εξηγείται γιατί «πλέον είναι στη φάση αναζήτησης ενός άλλου προτύπου».
Στην ανάλυσή του υπάρχουν «τέσσερις Τσίπρες. Ο κινηματικός από το 1997 μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Ο κυβερνητικός, που προσπάθησε να κρατήσει ισορροπίες από την υπογραφή του μνημονίου ως τις Πρέσπες και το πολιτικό διαζύγιο με τον Καμμένο. Ο υπέρμαχος της συμμαχίας ριζοσπαστικής Αριστεράς και αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, που από το 2018 αντιλαμβάνεται ότι η πρώτη δεν γίνεται να παραμείνει κυβερνώσα χωρίς τη δεύτερη. Κι ο σημερινός που εργάζεται για το rebranding του ίδιου και του χώρου.
Ο τέταρτος Τσίπρας», συνεχίζει, «πιστεύει ότι πρέπει να αρχίσουμε από τις πολιτικές, όχι από την ιδεολογία. Να δούμε πρώτα πού ενωνόμαστε και μετά τι μπορούμε να κάνουμε». Ωσπου να καταλήξει εκεί, μπήκε στη βάσανο της αυτοκριτικής, ισχυρίζεται η ίδια πηγή. Οχι μπροστά στον καθρέφτη του ή ενώπιον των οικείων του, αλλά απέναντι από ανοιχτές κάμερες και μικρόφωνα. «Αυτό και μόνο διαφέρει από το πώς διαχειρίζονται την υστεροφημία τους οι άλλοι έλληνες πρώην πρωθυπουργοί» υπογραμμίζει.