Η εδώ εμπειρία το στηρίζει, η ξένη βιβλιογραφία το καταρρίπτει, όμως. Για παράδειγμα: μελέτη των ερευνητών του Democratic Audit με έδρα την LSE – στην οποία αναλύθηκαν στοιχεία από 534 υπουργικά συμβούλια σε 17 δυτικοευρωπαϊκά κράτη και 10 της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ 1944 και 2008 – κατέληξε στο συμπέρασμα πως ειδικά οι κυβερνητικοί συνασπισμοί που βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες οι οποίες γίνονται προ κάλπης τείνουν να είναι σταθερότεροι. Ο δεύτερος συλλογισμός εναντίον τους ακούστηκε από το Μαξίμου πριν τις εκλογές του 2023. Σύμφωνα με μετρήσεις κυβερνητικών, τα τελευταία χρόνια οι ευρωπαϊκές χώρες που είχαν μονοκομματική κυβέρνηση πέτυχαν μισή έως μια μονάδα υψηλότερη αύξηση του ΑΕΠ. Κι εδώ υπάρχει αντίλογος από την πολιτική επιστήμη. Ο Δανός Αρεντ Λέιπχαρτ στο «Patterns of Democracy» εξέτασε τις επιδόσεις 36 σύγχρονων δημοκρατιών συγκρίνοντας το αυτοδύναμο σύστημα του Γουέστμινστερ (αυτό που αρέσει στον Αδωνη) με το λεγόμενο ευρωπαϊκό συναινετικό μοντέλο. Βρήκε ότι οι κυβερνήσεις του δεύτερου εμφανίζονται εξίσου καλές στα ποσοστά ανάπτυξης που πιάνουν, τον έλεγχο του πληθωρισμού και την μείωση ανεργίας και ελλειμμάτων. Αρα, αυτό το ελληνικό παράδοξο είναι αποτέλεσμα της άρνησης των ελλήνων επαγγελματιών της πολιτικής να μάθουν έστω και σαν ερασιτέχνες την τέχνη της συναίνεσης και της συνεργασίας.