Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών με την οποία απορρίπτεται η αγωγή που είχε καταθέσει ο Γρηγόρης Δημητριάδης είναι ιδιαιτέρως σημαντική. Οχι απλώς γιατί δικαιώνει τη δημοσιογραφική έρευνα και την ακεραιότητα των συντακτών της, αλλά γιατί είναι και εξαιρετική στις σκέψεις της, θέτοντας πλαίσιο και για την εκδίκαση των επόμενων αγωγών του ίδιου ενάγοντος που στρέφονται εναντίον του Τύπου. Το αναλυτικό ρεπορτάζ που υπογράφει η συνάδελφος Μίνας Μουστάκα θα το διαβάσετε στις μέσα σελίδες. Αλλά ορισμένα σημεία είναι και άξια σχολιασμού.
Καταρχάς, παρότι η απόφαση, προφανώς, δεν αφορά τον πυρήνα της υπόθεσης των υποκλοπών, είναι σαφές από το σκεπτικό της ότι τον άγγιξε, καθώς τα επίδικα δημοσιογραφικά κείμενα εισέφεραν συγκεκριμένα στοιχεία για σχέσεις και επιχειρηματικές δραστηριότητες εμπλεκομένων φυσικών και νομικών προσώπων. Ούτε ότι ανέφεραν ψεύδη γεγονότα αποδείχθηκε, ούτε βεβαίως ότι επρόκειτο για συκοφαντική δυσφήμηση εις βάρος του κ. Δημητριάδη. Αυτό από μόνο του λέει πάρα πολλά.
Επιπλέον, το δικαστήριο, ακολουθώντας την πάγια ευρωπαϊκή νομολογία, θύμισε ένα χρήσιμο μάθημα στους κυβερνώντες μας και τους φανατικότερους φίλους τους. Αποδεχόμενο ότι πρέπει να υπάρχει ένα υψηλό επίπεδο προστασίας της ελευθερίας της έκφρασης όταν μιλάμε για θέματα δημοσίου συμφέροντος, μας θυμίζει ότι η προστασία αυτή έρχεται να καλύψει κυρίως τον δημοσιογραφικό λόγο καθώς τα όρια της ανεκτής κριτικής σε ένα πολιτικό πρόσωπο αναγνωρίζονται από το δίκαιο ως ευρύτερα από αυτά ενός κοινού ανθρώπου. Καθώς (για να αντιγράψουμε τη διατύπωση του δικαστηρίου) «ο πρώτος εκτίθεται συνειδητά και αναπόφευκτα σε έναν ενδελεχή έλεγχο των πράξεων, των δηλώσεων και των ιδεών του, τόσο από τους δημοσιογράφους, όσο και από τους πολίτες και συνεπώς, οφείλει να επιδεικνύει μεγαλύτερη ανοχή».
Αυτά θα πρέπει να τα δουν αυτοί που με σφοδρότητα έσπευσαν δημόσια να αμφισβητήσουν, να λοιδορήσουν και να συκοφαντήσουν τη δημοσιογραφική έρευνα, επιτιθέμενοι συχνά και επί προσωπικού στους δημοσιογράφους που ασχολήθηκαν με το σκάνδαλο αυτό. Πόσο μάλλον που ανάμεσα σε τρολ και κομματικά στελέχη ήταν και ορισμένοι που διατηρούν και οι ίδιοι τη δημοσιογραφική ιδιότητα. Διότι αυτή η επιθετικότητα προς τον Τύπο δεν είναι συμπεριφορά ταιριαστή για όσους καμώνονται τους «κεντρώους» και τους «δυτικούς». Αλλα ήθη, άλλες αντιλήψεις Δικαίου κι άλλα πολιτικά πρότυπα θυμίζει.