Η απόφαση των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να προχωρήσουν τελικά στην πραγματοποίηση 24ωρης απεργίας, με την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ, σε πείσμα της δικαστικής απόφασης που την κήρυσσε ως παράνομη, σημαίνει ότι η επιλογή του υπουργείου Παιδείας, πρωτοφανής σε σχέση με όσα συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είχε κάποιο άμεσο αποτέλεσμα. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το ίχνος που άφησε και το οποίο μόνο ως μια διολίσθηση σε μια πιο αυταρχική αντιμετώπιση των συλλογικών διεκδικήσεων των εργαζομένων μπορεί να ιδωθεί.
Ιδίως όταν σήμερα δύσκολα θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η χώρα είναι «όμηρος» «συντεχνιών» που εκμεταλλεύονται την ικανότητά τους να «κατεβάζουν τους διακόπτες», για να θυμηθώ μια ρητορική περασμένων εποχών. Το ακριβώς αντίθετο: εάν κάτι λείπει από το κοινωνικό τοπίο είναι εκείνη η συνδικαλιστική μαχητικότητα που ιστορικά έχει συνδεθεί με κατακτήσεις που έκαναν τη ζωή την εργαζομένων καλύτερη. Επιπλέον, η ίδια η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών περισσότερο αποτελούσε μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον ενός σχολικού συστήματος που εξακολουθεί να μην μπορεί να προσφέρει το έργο που του αναλογεί, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζεται διαρκώς ως κόστος προς μείωση, παρά κάποια προσπάθεια να ταλαιπωρηθούν γονείς και μαθητές.
Γίνεται σαφές ότι αυτό που βλέπουμε είναι πολύ λιγότερο μια διάθεση προστασίας του κοινωνικού συνόλου από κάποια υποτιθέμενη συνδικαλιστική ασυδοσία ή μια λαϊκίστικη υπόσχεση ότι «θα εξασφαλίσω ότι δεν θα χρειαστεί να ψάχνεις πού θα αφήσεις τα παιδιά σου επειδή τα σχολεία σήμερα θα είναι κλειστά» και πολύ περισσότερο η έκφραση μας βαθύτερα ριζωμένης πεποίθησης ότι η απεργία αποτελεί μια θεσμική ανορθογραφία και κακώς εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα του σημερινού δημοκρατικού κεκτημένου. Σε εποχές που η αγορά από μέσο συναλλαγών γίνεται κρατική ιδεολογία και βασικός γνώμονας για τη χάραξη πολιτικής, η επιλογή των εργαζομένων να απεργήσουν αντιμετωπίζεται ως μια κατεξοχήν εχθρική πράξη. Μόνο που δημοκρατία σημαίνει και απεργία και αυτό δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε.