«Ειδικότερα για τη βία στο σχολικό πλαίσιο, παίρνω το θάρρος να εκφράσω την άποψη ότι η αυστηρότητα, οι τιμωρίες, οι αποβολές, η υποχρεωτική αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, οι καταγγελίες στην ψηφιακή πλατφόρμα του υπουργείου Παιδείας, με δυο λόγια όλα όσα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κατασταλτική λογική, συνιστούν επιδερμική αντιμετώπιση του φαινομένου και δεν μπορούν να δώσουν λύση» δηλώνει ο Χάρης Παπαδόπουλος, δάσκαλος και μέλος της παιδαγωγικής ομάδας «Σκασιαρχείο».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ματούλα Καϊοπούλου, η οποία θεωρεί ότι η χρήση εκπαιδευτικών εργαλείων και μεθόδων που προκαλούν θετικά ερεθίσματα είναι ευεργετική: «Μιλάμε συνέχεια για ανάπτυξη δεξιοτήτων, πώς επιτυγχάνεται αυτή; Υπάρχουν βιβλιοθήκες, εργαστήρια πληροφορικής και εκπαιδευτικά εργαλεία σε όλα τα σχολεία; Αν υπήρχαν όλα αυτά, τα παιδιά θα έβρισκαν ένα ενδιαφέρον αντικείμενο να ασχοληθούν μέσα από επιλογές έτσι ώστε να εξωτερικεύουν την ένταση και τις εφηβικές τους ορμόνες δημιουργικά». Τον εποικοδομητικό διάλογο προκρίνει και ο Χάρης Παπαδόπουλος. «Οφείλουμε να συζητάμε με τα παιδιά, να τα ακούμε, να τους δίνουμε χώρο και χρόνο για να ρυθμίζουν τα θέματα που τα αφορούν – στο επίπεδό τους, με τη στήριξη των ενηλίκων».
Ο ίδιος αντί ενός ναρκοθετημένου από την επιθετικότητα περιβάλλοντος οραματίζεται την τάξη ως κοινότητα ζωής: «Εναν μικρόκοσμο, ένα πρόπλασμα κοινωνίας ανθρώπων, όπου ο ένας/η μία σέβεται τον άλλο, όπου η διαφορά είναι πλούτος και δύναμη, όπου στηρίζουμε και βοηθάμε και είμαστε αλληλέγγυοι στη δυσκολία του άλλου, όπου ζητάμε συγγνώμη (και πρώτα η δασκάλα!), σεβόμαστε τα κοινά μας πράγματα, κάνουμε ενδιαφέροντα πράγματα – που έχουν νόημα –, συζητάμε τις ιδέες και τις προτάσεις μας, ρυθμίζουμε τα θέματα και τις λεπτομέρειες των δράσεών μας, λέμε τον καλό μας λόγο και έχουμε εύκολο το “ευχαριστώ”, λύνουμε με συζήτηση τις διαφορές μας». Τέλος, αποφασιστικής σημασίας κρίνονται η παρουσία και η έγκαιρη παρέμβαση των καταρτισμένων ειδικών για την αντιμετώπιση κρίσεων εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Οπως παρατηρεί η Μαρία Βασιλάκη, είναι «απαραίτητη η συνεργασία των εκπαιδευτικών και των σχολικών ψυχολόγων με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των εκπαιδευτικών μονάδων, ώστε να συμβάλουν στην προσπάθεια περιορισμού φαινομένων εκφοβισμού κατά εκπαιδευτικών. Αν καταφέρουμε όλα τα παραπάνω, πιστεύω ότι θα δούμε με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον στα σχολεία μας».