MED9: για όσους δεν τη γνωρίζουν (μην αγχώνονται, δεν υπάρχει ουσιώδης λόγος), είναι η ομάδα των ευρωμεσογειακών κρατών που όμως μόλις προκάλεσε ενθουσιασμό στην Κύπρο και την Ελλάδα, με τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη πρωταγωνιστές αυτών. Καταστατικός σκοπός της ομάδας των εννέα κρατών, που περιλαμβάνει τη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Κροατία, την Κύπρο, τη Μάλτα, την Πορτογαλία και τη Σλοβενία, είναι να εντοπίσουν και να κάνουν πράξη (καθώς είναι χώρες και όχι ινστιτούτα) ένα «νέο όραμα» με αντικείμενο περίπου επί παντός του επιστητού. Στο «νέο» αυτό «όραμα» πάντως έχει παρεισφρήσει από την πρώτη ώρα και ένα πολύ παλιό, που όμως δεν λέει να ξεκολλήσει με τίποτα: η προώθηση της διαδικασίας μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας.
Η MED9 είναι συγκριτικά νέο και, κυρίως, άτυπο σχήμα για τα δεδομένα της διεθνούς σκηνής (με όλα όσα αυτά σημαίνουν), με έτος γεννήσεως το 2013. Την περασμένη εβδομάδα η ομάδα συνήλθε στην Πάφο. Φυσικά, το κύριο θέμα ήταν οι δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, για τις οποίες είπε όλα τα σωστά που έπρεπε να πει. Αλλά όχι μόνον. Ασχολήθηκε, όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι οργανισμοί, μεταξύ άλλων, με μία σειρά ζητημάτων, λ.χ. την ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά, τον πόλεμο στην Ουκρανία, ή άλλα, που αφορούν την Αφρική, ή την κλιματική αλλαγή – αλίμονο – κ.ο.κ. Βέβαια, δεν ήταν αυτός ο λόγος του ενθουσιασμού της Λευκωσίας και της Αθήνας. Ηταν ότι στη διακήρυξη των αρχηγών υπήρξε και αναφορά στο Κυπριακό.
Οπως το έθεσε ο Πρωθυπουργός, «το ζήτημα του Κυπριακού, 50 χρόνια μετά την εισβολή και κατοχή παραπάνω του ενός τρίτου της Κύπρου από τις τουρκικές δυνάμεις, βρήκε τη θέση του στη διακήρυξή μας». Επιπλέον, δεν παρέλειψε να καλωσορίσει την άτυπη τριμερή συνάντηση υπό τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ ελπίζοντας ότι αυτή «θα φέρει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με στόχο μια λύση βασισμένη στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και στο διεθνές δίκαιο, στο ευρωπαϊκό κεκτημένο». Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης πάλι ήταν πιο συγκρατημένος, αν και η μακρά περί τη διεθνή σκηνή εμπειρία του τού επιτρέπει να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι ο τρόπος που συνόψισε τη σύνοδο σε σχέση με το Κυπριακό, επί της ουσίας συνιστά μαύρη απογοήτευση: «Συμφωνούμε όλοι ότι το Κυπριακό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα» είπε.
Οι δύο αυτές διαπιστώσεις, του Πρωθυπουργού, ότι θεωρεί ζήτημα όχι απλώς άξιο αναφοράς αλλά και μορφή… επιτυχίας ότι το Κυπριακό «βρήκε τη θέση του» σε μία εντελώς ανύπαρκτης σημασίας και ρόλου άτυπη ομάδα κρατών, στην οποία άλλωστε πλην της Γαλλίας ουδεμία άλλη χώρα που θα μπορούσε να έχει κάποιο βάρος επί της υπόθεσης περιλαμβάνεται, αλλά και του προέδρου της Κύπρου, ότι στην εν λόγω ομάδα συμφωνούν όλοι ότι το Κυπριακό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, συνιστούν το ακριβώς αντίθετο από εκείνο ως το οποίο εμφανίζονται: είναι απόλυτα δείγματα της οικτρής κατάστασης στην οποία αυτό βρίσκεται και της παντελούς αδυναμίας της Ελλάδας και της Κύπρου να επιτύχουν τα όσα διαρκώς λένε – και θέλουν πράγματι – αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να επιτύχουν.
Συνιστά τραγική συνθήκη για την Κύπρο και για την Ελλάδα και μόνον το γεγονός ότι οι ηγέτες τους αναφέρονται στο τι λέει μία τέτοια σύνοδος για το Κυπριακό, καθώς το μόνο που αποδεικνύει είναι μία πλήρης και απελπιστική ένδεια. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία δεν ασχολήθηκε. Ασχολήθηκε όμως, έμμεσα ακόμα και αυτός, ο κατοχικός ηγέτης Τατάρ, λέγοντας τα εξής τις ίδιες ημέρες: «Χρειάζονται πέντε λεπτά για να φτάσουν τα τουρκικά αεροσκάφη F-16 από τα Αδανα […] Θέλουν να μας φέρουν στο τραπέζι με την ελληνοκυπριακή διοίκηση της Νότιας Κύπρου. Εγώ λέω ας έρθουν και οι μητέρες πατρίδες. Ας είναι η Τουρκία στο τραπέζι, ας είναι ισορροπημένο το τραπέζι. Εμείς δεν είμαστε στο τραπέζι χωρίς την Τουρκία»… Και όλα τα άλλα είναι απλώς κακογραμμένα παιδικά παραμύθια που συντάσσονται από τις δύο κυβερνήσεις. Και μάλιστα, από εκείνα με κακό τέλος.