Αν υπάρχει κάτι που συγκλονίζει εξίσου ή και περισσότερο ακόμα από αυτή καθ’ αυτή την απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ, ενός νέου ανθρώπου που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή, είναι η αντίδραση των συμπαικτών του. Οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας όχι απλώς δεν λύγισαν, αλλά χαλυβδώθηκαν και 24 ώρες αργότερα κατατρόπωσαν την πανίσχυρη Αγγλία σκοράροντας πέντε γκολ (άσχετα αν τα τρία ακυρώθηκαν…) μέσα στον ναό του ποδοσφαίρου, το Γουέμπλεϊ. Στο άκουσμα της τραγικής είδησης η ομάδα συσπειρώθηκε τόσο πολύ, ώστε αντέδρασε και λειτούργησε ως ένας άνθρωπος. Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» στην πράξη.
Δεν είναι εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Οχι μόνο εδώ στην Ελλάδα, αλλά παντού. Μπορεί οι παίκτες και οι προπονητές να αρέσκονται στο να επικοινωνούν το «οικογενειακό κλίμα» και την ενότητα που επικρατεί στα ενδότερα των ομάδων τους, όμως στην πραγματικότητα υπάρχουν πάντα παράλληλα ατομικά κίνητρα, που αλλοιώνουν την ομαδική προσπάθεια. Οι παίκτες κατεβαίνουν να αγωνιστούν όχι μόνο για να νικήσει η ομάδα αλλά και για να προσελκύσουν οι ίδιοι μεταγραφικό ενδιαφέρον ή για να κερδίσουν ένα καλύτερο συμβόλαιο ή για να δώσουν απαντήσεις στον προπονητή, τους φιλάθλους, τον Τύπο ή για να πείσουν τον προπονητή τους ότι αξίζουν να παίζουν αυτοί και όχι κάποιος άλλος συμπαίκτης τους ή για να βελτιώσουν τα στατιστικά τους και να πάρουν μπόνους ή για πολλούς άλλους λόγους που μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του.
Την Πέμπτη το βράδυ όλα αυτά πήγαν στην άκρη. Εξαφανίστηκαν. Το μόνο πράγμα που είχαν στον νου τους όλοι οι διεθνείς που ταξίδεψαν με την αποστολή της Εθνικής στο Λονδίνο, ήταν πώς θα νικήσουν την Αγγλία για να τιμήσουν με τον δικό τους τρόπο τη μνήμη του εκλιπόντος συμπαίκτη τους, του φίλου τους, του Τζορτζ. Τίποτα άλλο.
Κι έτσι γεννήθηκε ένα έπος, που ταυτόχρονα αποτελεί οδηγό για το μέλλον αυτής της ομάδας. Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε αναποδιά, σε κάθε κρίσιμη καμπή ο αγώνας με την Αγγλία θα είναι ο φάρος. Οσο θα φορούν το εθνόσημο και θα παίζουν μαζί για την Ελλάδα, αυτά τα παιδιά θα έχουν πάντα μαζί τους το Γουέμπλεϊ…