Είδαμε την Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια τον μικρό Γιαννάκη. Τον καλωσόρισαν με αγάπη οι παίκτες της ΑΕΚ και όσοι φίλαθλοι έτυχε να τον συναντήσουν κι εκείνος ανταπέδιδε με χαμόγελο, φορώντας πάντα τη φανέλα του αγαπημένου του ΠΑΟΚ. Εχει συγκινήσει όλη την Ελλάδα με τον αγώνα ζωής που δίνει και το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει γίνει μια τεράστια αγκαλιά γύρω του. Κάθε γήπεδο τον υποδέχεται με αγάπη κι εκείνος έχει πάντα μια καλή κουβέντα να πει για όλους. Παίρνει κουράγιο και στήριξη από το ποδόσφαιρο και ανταποδίδει με το χαμόγελο και την καλή του την καρδιά.
Είδαμε και τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Στη σύντομη δήλωση που καταδέχθηκε να κάνει αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι της Κυριακής ξεπέρασε και τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε τέτοια συμπεριφορά σε αγώνα, ήταν η πρώτη φορά που μίλησε έτσι.
Το πρόβλημα με τον Ρουμάνο δεν είναι τα συμπλέγματα, τα προσωπικά απωθημένα του ή οι… απόψεις του, όπως έσπευσε να σημειώσει στην αποτυχημένη προσπάθειά της να τον υπερασπιστεί η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Μπορεί να έχει όσα θέλει από αυτά. Το πρόβλημα είναι το αποκρουστικό πρόσωπο του αλαζόνα νταή που εμφάνισε προχθές.
Τι θα πει ακριβώς «έτσι είμαι και αν σας αρέσει»; Αν δεν μας αρέσει δηλαδή, τι θα γίνει; Θα μας δείρει; Κι αν ο καθένας εκδηλώνει προβληματικές συμπεριφορές επειδή… έτσι είναι, θα πρέπει οι υπόλοιποι να τον ανέχονται;
Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ πήγε να παίξει με μισόλογα το παιχνίδι της πρόκλησης από τον αντίπαλο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Αλλά την ακύρωσε ο ίδιος ο υπάλληλός της. Δεν είπε ποτέ ότι προκλήθηκε ούτε ποιος τον προκάλεσε, αντίθετα παραδέχθηκε ευθαρσώς ότι κάθε φορά που θα παίζει με την ΑΕΚ θα κάνει τα ίδια γιατί έχει απωθημένα. Γιατί… αυτός είναι.
Από τη μια, λοιπόν, ο μικρός Γιαννάκης, από την άλλη ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Και στη μέση ο ΠΑΟΚ, που πρέπει να επιλέξει ποιο από τα δύο πρότυπα τον εκφράζει και με ποιο θα ταυτιστεί.