Η μάζωξη στα νέα του γραφεία σίγουρα τον ευχαρίστησε. Τα είχε όλα, άλλωστε. Καπνογόνα που φώτισαν το οπαδικό αίσθημα των ακολούθων του. Πούλμαν που μπήκαν για να θυμίσουν τις καλές εποχές του παλαιοκομματικού συστήματος. Συνθήματα που τόνωσαν τον ναρκισσισμό αυτού που χρειάζεται ένα τακτικό λουτρό στον λαό. Την υπόσχεση του ίδιου στους 1.500 περίπου οι οποίοι βρέθηκαν στην οδό Κυδωνίων πως «θα το πάμε δημοκρατικά μέχρι τέλους», αλλά και διαβεβαιώσεις πως τώρα «δεν υπάρχουν υποψήφιοι πρόεδροι (…) θα υπάρξουν μόνο στο Συνέδριο» – τι κι αν η προθεσμία για την κατάθεση υποψηφιοτήτων έληξε χθες; Ο Στέφανος Κασσελάκης ντοπαρίστηκε τόσο με το πάθος του πλήθους που έφτασε να το πληροφορήσει ότι το 5% απ’ το 6% που πιάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις μετρήσεις είναι δικό τους. Ας δεχθούμε για χάρη της κουβέντας πως εκείνοι που κατόρθωσε να μαζέψει στον Ταύρο ο έκπτωτος αρχηγός βαραίνουν περισσότερο από τους άλλους που κάθισαν στα βελούδινα καθίσματα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ας δεχθούμε, δηλαδή, πως έχει όντως ένα 5% ο Κασσελάκης. Αυτό φτάνει για να παραμείνει ακριβώς εκεί όπου πέφτει ο κεντρικός προβολέας της πολιτικής σκηνής;