Αυτό το κλίμα, του ολοκληρωτικού πολέμου των δύο αμερικανικών κοσμοθεωριών, εξηγεί για ποιους λόγους ο ιδιοκτήτης της «Washington Post» δέχθηκε σφοδρή κριτική για την απόφαση να μη δημοσιευθεί φέτος άρθρο στήριξης ενός από τους υποψηφίους στην εφημερίδα. Μέχρι τώρα η «Post» έχει καταστήσει σαφές με τα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία της πως τάσσεται στο πλευρό της Χάρις. Κι όμως, ο εκδότης της έγραψε «είμαστε μια ανεξάρτητη εφημερίδα και πρέπει να υποστηρίζουμε την ικανότητα των αναγνωστών μας να αποφασίζουν μόνοι τους» προκειμένου να δικαιολογήσει μια κίνηση στην οποία όλοι διακρίνουν την ανάγκη του Τζεφ Μπέζος να προετοιμαστεί για μια νίκη του Τραμπ – να προστατεύσει, δηλαδή, τα συμφέροντα άλλων του επιχειρήσεων. Πάντως, ακόμη κι αν είναι κάποιος τόσο ρεαλιστής ώστε να δεχτεί ότι ένας επιχειρηματίας δεν μπορεί παρά να ζυγίσει τις πολιτικές εξελίξεις σκεπτόμενος το μέλλον των εταιρειών του, όταν γίνεται παράδειγμα του ορισμού της «προληπτικής υπακοής» όπως τον περιγράφει ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ στο «Απέναντι στην τυραννία», οι πιθανότητες να πετύχει τους στόχους του είναι μικρές. Γιατί όποιος παραχωρεί τη δύναμή του στον επίδοξο τύραννο προτού εκείνος είναι σε θέση να τον εξαναγκάσει να το κάνει, έχει να «κερδίσει» μόνο περισσότερο εξαναγκασμό.