ΚΑΙ το βιολί βιολάκι, όπως λέει και ο λαός. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, εκθειάζοντας εαυτόν ως «ειρηνευτή» και κόντρα στην παραβίαση της κυριαρχίας της Κύπρου και του Διεθνούς Δικαίου, κατά την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, μίλησε για δυο ισότιμα κράτη και πλάσαρε, σημειώστε, με ύφος εξουσίας, το βόρειο τμήμα ως «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου».
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ έγινε πριν δυο εβδομάδες στο πλαίσιο της Εβδομάδας Υψηλού Επιπέδου της 79ής Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων στη Νέα Υόρκη.
Ο ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΣ «σουλτάνος» ξεχνά βεβαίως τα Ψηφίσματα και τις Συμφωνίες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ρητορική η πρότασή του; Μακάρι να ήταν. Δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι.
ΜΑΘΑΜΕ, επίσης, ότι η ελληνική πλευρά, επανέλαβε τις πάγιες θέσεις Αθήνας και Λευκωσίας και, επιπλέον, ότι θα επαναρχίσει εντός των εβδομάδων ο διάλογος της ελληνοκυπριακής με την τουρκοκυπριακή πλευρά, υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος ως γνωστόν «πάγωσε» τα τελευταία επτά χρόνια.
ΟΧΙ ότι βγήκε κάτι από τις εκατέρωθεν συναντήσεις στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ το Κυπριακό εκ του σύνεγγυς. Αλλά είπαμε, ίσως μετά την επταετία καταφέρουμε κάτι.
ΤΩΡΑ, ανάμεικτα ήταν τα σχόλια των συμπαροίκων που παρακολούθησαν και διάβασαν τα της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν. Οι περισσότεροι ήταν αρνητικοί και απαιτητικοί στον χειρισμό του Έλληνα πρωθυπουργού και έως αιχμηροί για τη στάση του. Το συμπέρασμα βγήκε από μόνο του. Τον θέλουν «πιο τολμηρό και αποφασιστικό στο λόγο και στις πράξεις».
ΤΟ ΔΙΚΟ μου σχόλιο; Είμαστε στο 2024, η Μέση Ανατολή βράζει από την πύρινη λαίλαπα και από στιγμή σε στιγμή κρίνεται και το μέλλον της Ανατολικής Μεσογείου. Θεωρώ, ότι χρειάζεται ψυχραιμία στην αντιμετώπιση του Κυπριακού ανάμεσα στις δυο χώρες, και αν μη τι άλλο, έστω και τυπικά, να τηρούνται οι σχέσεις καλής γειτονίας.
ΔΙΑΒΑΣΑ επίσης την επιστολή της ομάδας «Αδούλωτη Κερύνεια Κύπρου», προς τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκο Χριστοδουλίδη και τους αρχηγούς των κομμάτων.
ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΟΙ αναφέρονται σε πολλά και «καυτά» σημεία και θέτουν ερωτήματα τα οποία προέκυψαν εδώ και μισό αιώνα ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής και της παράνομης κατοχής του 37% της μεγαλονήσου.
ΘΥΜΙΖΟΥΝ επίσης τα θλιβερά επακόλουθα, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους, τον εγκλωβισμό, τον εποικισμό, την αρπαγή των περιουσιών και άλλα δεινά, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής της περιφραγμένης περιοχής των Βαρωσίων στους νόμιμους κατοίκους της.
ΣΥΜΦΩΝΩ. Άλλωστε, γι’ αυτήν την ευλογημένη γη, την επανένωση των κατοίκων και τη λευτεριά της, είναι που πασκίζουμε όλοι μας. Δυστυχώς η Τουρκία αρνείται επί μισό αιώνα να εκτελέσει τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Ηνωμένων Εθνών, εκθειάζοντας εαυτόν ως «ειρηνευτή!».
ΟΠΟΤΕ μήπως πρέπει να δώσουμε λίγο χρόνο και βήμα ν’ αρχίσουν οι εκατέρωθεν συναντήσεις με την ελπίδα να καταλήξουμε κάπου;
ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία αναφέρουμε ότι η Κύπρος, γιόρτασε την περασμένη Τρίτη, 1η Οκτωβρίου, την 64η επέτειο της εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις εκδηλώσεις που έγιναν στην μεγαλόνησο, παραβρέθηκε και η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία επισκέφθηκε τα Φυλακισμένα Μνήματα και τον Τύμβο της Μακεδονίτσσας.
ΜΑΘΑΙΝΩ ότι τα Διοικητικά Συμβούλια των Κυπριακών Κοινοτήτων θα τελέσουν αύριο μνημόσυνο και δοξολογία στην εκκλησία της Υπαπαντής του Κυρίου στο 23 Victoria Street, στο Coburg.
ΘΛΙΒΟΜΑΙ, όπως και εσείς, για τη βία και εγκληματικότητα που διακατέχει τους εφήβους στις μέρες μας, τόσο στη γενέτειρα όσο και εδώ. Πρωτόγνωρες σκηνές παραβατικότητας σε ανύποπτους χώρους και χρόνους, σοκάρουν και συγκλονίζουν τις κοινωνίες που ζούμε, αφήνοντας να αιωρείται ένα αναπάντητο γιατί. Και, δυστυχώς, η λίστα με τα περιστατικά είναι τεράστια και αυξάνεται με ταχύτατο ρυθμό.
ΤΟ ΚΑΚΟ παράγινε, σε σημείο που παιδοψυχολόγοι, ειδικοί και επικεφαλής των σχολείων, αδυνατούν να βάλουν, η καλύτερα να επιβάλουν την τάξη στις σχολικές ομάδες. Τόσο εντός της αίθουσας διδασκαλίας, όσο και στον προαύλιο χώρο και στις τουαλέτες, πόσο μάλλον στις εξωσχολικές συγκεντρώσεις, στις πλατείες και έξω από τα μπαράκια που συχνάζουν.
ΑΛΗΘΕΙΑ. Πώς κατρακύλησε τόσο η νεολαία; Πού πήγε ο σεβασμός, η υπακοή, η ευγένεια, το μέτρο, που οι της μεγαλύτερης ηλικίας γνωρίζουμε; Γιατί δεν μετράει γι’ αυτούς ο λόγος του γονιού και του δασκάλου τους;
ΣΤΑ ΤΟΣΑ που διάβασα έμεινα άφωνη όταν έμαθα για το κάλεσμα ανώνυμου αποστολέα (;) από άγνωστη ηλεκτρονική πλατφόρμα (;) σε νέους, να συγκεντρωθούν στην τάδε πλατεία για να απολαύσουν ένα καλοστημένο σόου.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ να παραβρεθούν δεκάδες έφηβοι της γειτονιάς, να παρακολουθούν απαθείς και να βιντεοσκοπούν το σκηνικό, γινόμενοι μάλιστα και μάρτυρες στο «ξεμάλλιασμα» ανάμεσα σε συμμαθήτριές τους. Φοβερό. Όπως φοβερά είναι και τα μηνύματα (SMS), που βρέθηκαν στα κινητά τους τηλέφωνα.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, άλλαξαν οι καιροί. Σήμερα το επάνω χέρι το έχουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ο κυβερνοχώρος, όπως τον αποκαλούν με τις συνέπειες που διαβάζουμε και βλέπουμε. Οι αποκαλούμενες «ινφλουένσερς» όλο και πληθύνουν. Βλέπετε είναι το νέο τρεντ επαγγέλματος!
ΟΤΑΝ ένα κοριτσάκι, πλασάρει στο γυαλί το γεμάτο πούδρες μουτράκι της χαριτολογώντας και χειρονομώντας μέσα από το κανάλι της, έτσι το λένε σήμερα, λέγοντας ότι εγκατέλειψε το σχολείο στα 16, έχει τόσες χιλιάδες ακολούθους και κερδίζει μηνιαίως $… (ποσό επιχειρηματία) από το σαλόνι του σπιτιού της, τότε τι περιμένουμε;
ΚΑΙ ΝΑ! Εν μέσω τόσων κακών, ευαισθητοποιήθηκε επιτέλους η κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνεδρίασε στην αρχή της εβδομάδας και αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή νέους και αυστηρούς νόμους και σωφρονιστικές πρακτικές, με στόχο την πάταξη της παραβατικότητας των ανηλίκων και την αμέλεια των γονέων τους να παρέχουν επιμέλεια και προστασία στα ανήλικα παιδιά τους.
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ λοιπόν η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η οποία θα ερευνά το θέμα εκ βαθέων, μήπως και οι έφηβοι πάρουν το μήνυμα και αλλάξουν τακτικές.
ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να δουλέψει. Γιατί το πρόβλημα είναι βαθιά κοινωνικό και, όπως φαίνεται, οι διευθυντές των σχολείων δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τις βίαιες συμπεριφορές των μαθητών τους αλλά και των γονέων τους.
ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ σε ιδιωτικό σχολείο στην Πολιτεία μας, μού απαρίθμησε τα δικαιώματα των μαθητριών (πρόκειται για Θηλέων), ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια όπου στην κορυφή βρίσκεται «η σεξουαλική παρενόχληση».
Η ΟΠΟΙΑ έχει καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος των καθηγητών. Με ένα άγγιγμα στον ώμο, η μαθήτρια καταφτάνει την επομένη με τον κηδεμόνα της και η ποινή εις βάρος του καθηγητή είναι απρόβλεπτη.
ΕΚ ΤΩΝ πραγμάτων λοιπόν φαίνεται, ότι το πρόβλημα αρχίζει από το σπίτι και πλήττει όλες τις κοινωνικές τάξεις ανεξάρτητα οικονομικής επιφάνειας.
ΕΓΡΑΨΑ την περασμένη Πέμπτη για το δώρο που μού χάρισε ο κ. Γιάννης Κυριάκου. Ο καλός φίλος, χρησιμοποίησε ένα παλιό δίσκο 17 στροφών της εταιρείας APOLLO, SY-17, S6365 με το τραγούδι «Η Κύπρος είναι δική μας» και το μετέτρεψε σε ρολόι, το οποίο όπως είπε, «… μετρά τις ώρες που θα βασιλεύσει η ειρήνη στην Κύπρο». Τον ευχαριστώ.
Κ.Γ.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι σε μερικούς ακτιβιστικούς κύκλους επικρατεί αυτό που λέμε “ο εχθρός του εχθρού μου -έστω και αν στην ουσία είναι και δικός μου εχθρός- είναι φίλος μου”.
ΔΕΝ εξηγείται αλλιώς η εμφάνιση σημαιών της Χεζμπολάχ σε διαδηλώσεις στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ κατά της ισραηλινής επίθεσης στον Λίβανο την προηγούμενη εβδομάδα.
ΚΑΙ νευριάζω όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για το πώς είναι δυνατόν αριστεροί, σοσιαλιστές ή όπως αλλιώς -γιατί αυτοί είναι οι οργανωτές των διαδηλώσεων αυτών- να ανέχονται σε μια διαδήλωση -με το πρόσχημα ότι είναι μια ανοιχτή εκδήλωση και όλοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής- να συμπορεύονται με θιασώτες ακραίων εθνικιστικών και φονταμενταλιστικών οργανώσεων επειδή και αυτές αντιτίθενται στο Ισραήλ.
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ όπως η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και άλλες είναι στην ουσία εθνικιστικά και φονταμενταλιστικά δίκτυα που ονειρεύονται να εγκαθιδρύσουν ανάλογα καθεστώτα στις χώρες τους τύπου Ιράν ή παραπλήσια.
ΚΑΘΕ τέτοιο κίνημα, επειδή πρωτίστως σέβεται τον εαυτό του, δρα ακριβώς στη βάση, οργανώνοντας την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η Χεζμπολάχ, για παράδειγμα, είναι αυτή που “τρέχει” την καθημερινή κοινωνική ζωή στον Λίβανο, παρέχοντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση φροντίδα παιδιών και άλλα, σε μια κοινωνία όπου η κρατική μέριμνα είναι ανύπαρκτη.
ΚΑΤ’ ΑΥΤΟΝ τον τρόπο και εξαιτίας της κατ’ εξοχήν λαϊκιστικής φύσης τους, οι οργανώσεις αυτές άρχουν, εξουσιάζουν τις εκάστοτε κοινωνίες τους, προσελκύοντας τους ακολούθους τους και στον θρησκευτικό φανατισμό.
ΙΣΩΣ μου πει κάποιος ότι συστρατεύονται και αυτές, ή έστω οι οπαδοί τους, στον κοινό αγώνα, στον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και αλλού.
ΔΙΑΦΩΝΩ σφόδρα… Όταν συμμετέχεις σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αν δεν το κάνεις με ευρύτερη προοπτική, αν δηλαδή το κάνεις για να αποτινάξεις τον έναν δυνάστη και να βάλεις στη θέση του κάποιον άλλο, τότε σκάβεις μόνος σου τον λάκκο σου.
ΕΧΕΙ αποδειχθεί πολλές φορές αυτό και στην παλαιότερη και στη νεότερη ιστορία.
ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΙ τα φληναφήματα των κυβερνώντων και το ότι σχίζουν τα ιμάτιά τους που εμφανίστηκαν τέτοιες σημαίες στις διαδηλώσεις. Τα δάκρυά τους είναι κροκοδείλια. Ξέρουν αυτοί γιατί. Ωστόσο, χρέος αυτών που επιδιώκουν ειλικρινά και εργάζονται για την όποια κοινωνική απελευθέρωση, είναι να αποκτήσουν μια ξεκάθαρη προοπτική για το μέλλον και μακριά από δόγματα του τύπου ‘ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και υστερίες.
Δ.Τ.
The post Σήμερα το επάνω χέρι το έχουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.