Το μακρύ, κεκαυμένο καλοκαίρι του 2024 δίνει τη θέση του σε δροσερότερο φθινόπωρο, το οποίο σφραγίζεται από μία εξελισσόμενη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού. Καταλύτης και ξενιστής στην εξέλιξη αυτή, το πολιτικό Δελφινάριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα επαρχιακό μπουλούκι που αυτοσχεδιάζει χωρίς κείμενο, με μοναδική ικανότητα να μετατρέπει την κωμωδία σε δράμα και αντίστροφα. Από πού να ξεκινήσει κανείς.
Ιστορικοί ηγέτες χωρίς ιστορία, καρατερίστες που υποδύονται τους αριστερούς, γαμπροί, ζώα συντροφιάς, γαμήλια πάρτι, μάτσο άνδρες του γλυκού νερού, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, αστυνομικά θρίλερ εξαφάνισης των κομματικών κλειδιών στην εξωτική Κουμουνδούρου. Η ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό, αν δεν συμπαρασύρει, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις και στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, το οποίο ακολουθεί στην ευκολία και την οπισθοχώρηση νομίζοντας ότι έχουμε γίνει όλοι λωτοφάγοι.
Ετσι οι μεν στέλνουν στην Ευρώπη τον κ. Τζιτζικώστα να διαχειριστεί τις τιτάνιες συγκρούσεις που απαιτεί η έκθεση Ντράγκι αλλά «να κρατήσει το στόμα του κλειστό για τις Πρέσπες», οι δε αφήνουν την Αθήνα να πνίγεται γιατί «σε μας τους αριστερούς δεν πιάνει η λάσπη της Δεξιάς», ενώ η κοινή αντιπολιτευτική στρατηγική εξαντλείται σε έναν κούφιο αντιμητσοτακισμό.
Μερικοί δεν διδάσκονται ούτε από την πρόσφατη ιστορία της αποτυχίας των μετώπων αλλά και την παλαιότερη της αναζήτησης αντι-ηγετών. Μέσα σε αυτόν τον πολιτικό τυφώνα το ΠΑΣΟΚ – συντεταγμένα και σοβαρά – προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα. Καθοριστικό για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος και τη μετάβαση της χώρας στη νέα εποχή. Παρακολουθώ με προσήλωση τις δηλώσεις, τις περιοδείες, τα πολιτικά μηνύματα, την εικόνα που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι υποψήφιοι, τα άτυπα debates, τη σκληρή προσπάθεια η οποία απαιτείται σε μια προεδρική εκστρατεία από τη βάση, αλλά διαρκώς κάτι μου διαφεύγει.
Εξηγούμαι. Κεντρικό στόχο όλων αποτελεί η μετακίνηση από ένα κόμμα του ένδοξου παρελθόντος σε μια παράταξη του μέλλοντος. Η δημιουργία μιας μεγάλης, ανοιχτής, δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής, ευρωπαϊστικής παράταξης, από τις παρυφές της συντηρητικής Δεξιάς μέχρι τη μετριοπαθή σύγχρονη Αριστερά, η οποία θα ανατέμνει τις προκλήσεις του μέλλοντος και θα οργανώνει τις αναγκαίες συναινέσεις. Από την κομματοκρατία στην αξιοκρατία. Σημαντικότερο όμως στόχο αποτελεί η κεντρική πολιτική ιδέα, η φυσιογνωμία, το μήνυμα. Τι θα αντικαταστήσει την «αλλαγή» ή τον «εκσυγχρονισμό»; Επειδή τα τελευταία 12 χρόνια συμμετέχω και συνδιαμορφώνω πολιτικές στην κοινωνία των πολιτών προτείνω τη «δίκαιη ευκαιρία».
Αν το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (τουρισμός, κατασκευές, εξαγωγές προϊόντων χαμηλής τεχνολογίας) έχει φθάσει στο τέλος του και η χώρα είναι παγιδευμένη σε αυτό που όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι ονομάζουν middle income trap, χρειάζεται ένα «άλμα ταχύτερο από τη φθορά», το οποίο θα συνδέεται με ένα καινούργιο εθνικό αφήγημα για μια στροφή σε μια οικονομία της γνώσης, η οποία θα προσφέρει σε όλους και όλες μια δίκαιη ευκαιρία. Μια δίκαιη ευκαιρία λοιπόν για μια δίκαιη κοινωνία. Αυτό δεν μπορεί να κάνει ο Μητσοτάκης.
Γιατί αυτό απαιτεί συγκρούσεις, επαναπροσδιορισμούς, ξεβόλεμα, ρίσκο, φαντασία, ευρωπαϊκά κονδύλια στρατηγικά προσανατολισμένα, συναινέσεις, αξιοκρατία, ανταγωνισμό, ανοιχτότητα και φυσικά ισχυρή πολιτική ηγεσία. Καλές λοιπόν οι λίστες των χιλιάδων υπογραφών, καλύτερες όμως οι προσπάθειες των δύσκολων επιλογών.
Η Αθηνά Δρέττα είναι πρόεδρος του ομίλου ιδεών the catalyst