Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο μύθους για κατορθώματα που δεν έγιναν ποτέ ή γι’ αυτά που πασπαλίστηκαν λόγω της απόστασης του χρόνου με σκόνη υπερβολής.
Οσο πιο πίσω ταξιδεύεις στο παρελθόν τόσο μεγαλύτερους μύθους συναντάς, με κορυφαίο όλων τον Πελέ. Για τον αριθμό των γκολ του, τους τρόπους που σκόραρε, τις ομηρικές υποδοχές που του επεφύλασσαν, τα σενάρια απαγωγής του, τους πολέμους που σταμάτησαν για χάρη του.
Αν αναζητήσουμε το ανθρώπινο πρόσωπο του μύθου πρέπει να έρθουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τότε που κάποιοι ατίθασοι μακρυμάλληδες έφεραν τη Νουβέλ Βαγκ στο ποδόσφαιρο.
Σχεδόν όλα φτωχόπαιδα, το παιδί της πλύστρας του Αγιαξ, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο μεγαλωμένος κάτω από τις καμινάδες της χαλυβουργίας του Hoogovens Γιόχαν Νέεσκενς και όλοι οι υπόλοιποι νεαροί ολλανδοί έκαναν το ένα κατόρθωμα μετά το άλλο και τους έβλεπες, τους είχες μπροστά σου, στο ολλανδικό πρωτάθλημα, στα Κύπελλα Ευρώπης, στην Εθνική Ολλανδίας στην οθόνη της τηλεόρασης που έδειχνε τα στιγμιότυπα και τα γκολ τους.
Σου προκαλούσαν την αίσθηση πως ήσουν κι εσύ μέλος αυτής της ποδοσφαιρικής μπάντας. Εκείνα τα χρόνια πολλές ομάδες της γειτονιάς επέλεγαν να φορούν εμφανίσεις που έμοιαζαν με αυτές του Αγιαξ, με την κόκκινη πινελιά στο κέντρο της λευκής εμφάνισης. Αλλοι μιμούνταν τους παίκτες και τις μοναδικές τους ντρίμπλες ενώ οι εκκολαπτόμενοι προπονητές έδιναν τη δική τους μάχη για το προσωπικό τους total football.
Ονόματα όπως Κρόιφ, Νέεσκενς, Κρολ, Κάιζερ, Σουρμπίρ, Χάαν, Χούλσοφ, Ρεπ μας ήταν οικεία σαν τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων.
Για τις γενιές που μεγάλωσαν μ’ αυτούς τους παίκτες κάθε φορά που ακούν για αποδημία είναι σαν να μουτζουρώνεται και ένα κομμάτι του πόστερ των νιάτων τους. Και ήδη έχουν μουτζουρωθεί πολλοί. Ο Σουρμπίρ μας άφησε χρόνους, το ίδιο και ο Χούλσοφ, ο Κρόιφ, ο Τζέρι Μιούρεν, ο Κάιζερ και τώρα ο Νέεσκενς. Η εικόνα του παρελθόντος σβήνει υπενθυμίζοντας την θνητότητα ακόμα και των σύγχρονων ηρώων.