Επί μήνες παρακολουθώ καταλεπτώς την προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ, με όλα τα μέσα που μου προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Δεν έχω χάσει καμία ομιλία, είτε πρόκειται για τον Τραμπ είτε για τη Χάρις, ούτε και τις συνεντεύξεις που κάνουν σε τηλεοπτικούς σταθμούς και podcast οι υποψήφιοι. Επειτα από τόσον καιρό, λοιπόν, μία απορία έχω μόνο –για όλα τα υπόλοιπα λίγο ή πολύ κάτι έχω καταλάβει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι πώς είναι δυνατόν η Κάμαλα Χάρις να έχει περάσει τις εξετάσεις για την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος; Αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να μιλήσει εκτός χειρογράφου!
Στις συνεντεύξεις της είναι απογοητευτική, παρότι ο δημοσιογραφικός κόσμος (τα «fake news», με την ορολογία του Τραμπ) την στηρίζει απολύτως. Ιδίως όταν η ερώτηση αφορά το πρόσωπό της, οι απαντήσεις της είναι ακατάληπτες. Ακόμη χειρότερα, πολλές φορές όταν μπερδεύεται ή δεν ξέρει πώς να απαντήσει, δίνει την εντύπωση της χαζής. Μπορεί και να είναι κιόλας. Δεν το αποκλείω, γιατί στην Καλιφόρνια οι Δημοκρατικοί κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν και η αντιπρόεδρος προφανέστατα είναι προϊόν του κομματικού σωλήνα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην προεκλογική κούρσα του 2016 ήταν η πρώτη που αποχώρησε, αμέσως μετά το πρώτο debate, ούτε ότι επί τέσσερα χρόνια η αντιπρόεδρος ήταν αόρατη.
Από την άλλη πλευρά, ο Τραμπ είναι ακόμη χειρότερος και περισσότερο απειλητικός εν σχέσει με αυτά που θυμόμαστε από την προεδρική θητεία του. Επιπλέον, αυτή τη φορά το ποιόν του τέρατος είναι γνωστό σε όλους. Ξέρουμε τι να περιμένουμε. Δεν υπάρχει πια ένας κύκλος σοβαρών συντηρητικών στους Ρεπουμπλικανούς, που θα τον στηρίξει για να προστατεύσει το σύστημα. Στρατηγοί όπως ο Τζον Κέλι, ο Χ. Ρ. ΜακΜάστερ και ο Τζέιμς Μάτις, αλλά και επιχειρηματίες, όπως ο Ρεξ Τίλερσον, όχι μόνο έχουν πάρει τις αποστάσεις τους από τον πρώην πρόεδρο, αλλά προειδοποιούν κιόλας τους ψηφοφόρους για τους κινδύνους που συνεπάγεται η εκλογή του τέρατος.
Επομένως, το δίλημμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ διαμορφώνεται ως μια επιλογή μεταξύ ενός τρελού και μιας χαζής. Προσωπικά, θα προτιμούσα τη χαζή, επειδή γύρω της θα υπάρχει ένα σύστημα συμβούλων και ειδικών που θα την καθοδηγεί και θα την ελέγχει. Θα διαβάζει αυτά που θα της ετοιμάζουν, θα δέχεται τις συστάσεις των ειδικών και, ευτυχώς για την ίδια, δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να μιλήσει εκτός χειρογράφου. Με έναν τρελό όμως δεν τα βγάζεις πέρα. Η χαζομάρα υπό προϋποθέσεις ελέγχεται· η τρέλα όμως με τίποτα…
ΕΝΑ ΜΑΡΟΥΛΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
Η Χεζμπολάχ επέλεξε (ομοφώνως, παρακαλώ) τον Ναΐμ Κασέμ ως αρχηγό της. Μπράβο τους, να τον χαίρονται για όσο τον έχουν, διότι αυτοί δεν διαρκούν πολύ. Εμείς, από την πλευρά μας, ξέρουμε τι θα κάνουμε. Θα πάμε στον μανάβη μας, θα αγοράσουμε ένα ωραίο μαρούλι και θα το τοποθετήσουμε σε μέρος δροσερό και σκιερό (όχι στο ψυγείο) και θα περιμένουμε να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο, το μαρούλι ή ο Κασέμ;
ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!
Να χαιρετίσω και την άφιξη στην Ελλάδα του προέδρου της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ο οποίος μας επισκέπτεται επισήμως. Από ό,τι κατάλαβα έρχεται εδώ, κατ’ αρχάς για τον καιρό, που είναι θαυμάσιος, αλλά και επειδή ακολουθεί ένα πρόγραμμα αυτομαστίγωσης για το γνωστό παρελθόν της Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προτίθεται μάλιστα να επισκεφθεί και την Κρήτη. Θα είναι ο πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας που πραγματοποιεί την επίσκεψη. Πάντως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχαν οι τύψεις του, αν αφορούσαν τη φιλορωσική πολιτική της Γερμανίας, της οποίας ο ίδιος υπήρξε εκ των στυλοβατών ως υπουργός Εξωτερικών του ανεκδιήγητου Γκέρχαρντ Σρέντερ. Υποθέτω, όμως, ότι αυτά θα τα ακούσουμε από κάποιον άλλο γερμανό πρόεδρο έπειτα από 80 χρόνια…
ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΑΘΙ
Πανηγυρίζουμε σε Αθήνα και Λευκωσία για την επίσημη πρόσκληση του αμερικανού προέδρου στον Νίκο Χριστοδουλίδη, ύστερα από 28 χρόνια, κατά τα οποία δεν είχαν υπάρξει επαφές κορυφής της Κύπρου με τις ΗΠΑ. Δεν θέλω να χαλάσω τη χαρά, καλό είναι όμως να έχουμε τρία πράγματα υπόψη μας, ώστε να μην απογοητευτούμε. Πρώτον, ότι η αναμέτρηση των δύο υποψηφίων είναι αμφίρροπη και, γι’ αυτό, κάθε ψήφος έχει σημασία, βεβαίως και των ελληνικής καταγωγής Αμερικανών. Δεύτερον, ότι ο Μπάιντεν απέρχεται ατιμασμένος, μετά την κατάρρευση της προεκλογικής εκστρατείας του λόγω της κατάστασης της υγείας του. Τρίτον, πολύ φοβάμαι ότι έρχεται ο Τραμπ, ο οποίος όχι δεν ξέρει πού βρίσκεται η Κύπρος, δεν ξέρει καν ότι είναι νησί. Επομένως, θα συνιστούσα όχι απλώς μικρό καλάθι, αλλά καλύτερα καθόλου καλάθι…